نقد فیلم | به بهانه توزیع “نهنگ عنبر “۲ در شبکه نمایش خانگی

نه این که فیلم” نهنگ عنبر۱ ” واقعاً اثری در قد و قواره یک فیلم سینمایی قابل اعتنا بوده باشد اما قسمت دوم دستپختِ “سامان مقدم” آن قدر، بی در و پیکر و فاقد حداقل استانداردهای سینمایی است که به نظر می رسد قسمت اول حداقل یک فیلم در حد و اندازه امروز سینمای ایران است ؛ سینمایی که در آن “نهنگ عنبر ۲” می تواند عنوان پرفروش ترین فیلم را به خود اختصاص دهد و سطح سلیقه مخاطب در چنین وضعی مع الاسف آن چنان نزول وحشتناکی داشته که برخی از فیلمسازان جوان و حتی پیشکسوت، آرزوی ساختن فیلم های از این دست را دارند بلکه در گیشه به فروش بالایی رسیده و در باد برخی آمار ها بخوابند و آن گاه رجزخوانی کنند که مثلاً این ما هستیم که نبض مخاطب سینما را در دست داریم و قس علی هذا!

 نهنگ عنبر۲ ( سلکشن رویا) چند روزی است که در شبکه نمایش خانگی توزیع شده و این در حالی است که در فضای مجازی نیز به سرعت این اثر در حال دانلود شدن به شکل قانونی و ایضاً غیرقانونی است!

گرچه این فیلم با فروش خیره کننده و قابل تاملی در سینمای ایران روبرو شده اما کمتر منتقدی است که معتقد نباشد این فیلم چه در محتوا و چه در ساختار دچار ضعف مشهودی است.

البته بیشتر این ضعف را باید همچون بسیاری دیگر از آثار سینمای کشور مربوط به فیلمنامه دانست؛ متنهای مراتب درباره این فیلم عملاً با قصه خاصی روبرو نیستیم بلکه فیلمساز که به نظر می رسد تنها فکر و ذهنش معطوف به فتح گیشه و رکودزنی در این خصوص بوده ، چند سکانس قدیمی و جدید را به هم چسبانده و با چاشنی رقص و آواز و ایضاً تمسخر برخی مناسبات اجتماعی در دهه ۶۰ به ویژه از منظر حاکمیتی خواسته به اصطلاح فیلم بسازد!

گذشته از آن که بازیگران مطرح این فیلم نیز بازی جالب و درخور نام خود انجام نمی دهند بلکه همان بازی های تکراری گذشته را دارند، اساساً حضور برخی بازیگران به خصوص شخصیت روحانی فیلم با بازی “علی قربان زاده” نیز کاملاً بلاوجه و زاید است.

ای کاش فیلمسازانی که قصد دنباله سازی بر فیلم های خود را دارند ، با برنامه و فکر وارد این عرصه شوند نه این که از هول حلیم، داخل دیگِ تکرارسازی و مبتذل سازی بیفتند و خواسته یا ناخواسته اعتبار گذشته خود را نیز به به حراج بگذارند.

این که به صرف حضور رضا عطاران و مهناز افشار بخواهیم فیلم بسازیم و در این باره زحمت قصه پردازی و خلق یک فیلمنامه سر و شکل دار را به خود ندهیم، نتیجه می شود” نهنگ عنبر ۲″ که حتی در خط روایی اش نسبت به قسمت اول نیز وفادار نیست به طوری که در نهنگ عنبر ۱ اصلاً کاراکتری به نام شهاب با بازی “حسام نواب صفوی” وجود نداشت که رویا با بازی “مهناز افشار” بخواهد به خاطر او به آمریکا برود.

از سویی فقدان انسجام در شخصیت پردازی و حتی هدر رفتن انرژیِ بازیگران توانمندی چون سیروس گرجستانی و ویشکا آسایش از دیگر نقاط ضعف جدی فیلم است که کارگردان یا به آن ها توجهی نداشته و یا توانایی رفع این ایرادات را با توجه به همان نگاه و رویکرد گیشه پسند خود نداشته است.

نکته حایز اهمیت دیگر هم این که گرچه کلیت فیلم بین فضای کمدی و درام شناور است اما به خصوص در بخش پایانی فیلم، مخاطب احساس می کند که منطقی پشت قصه وجود ندارد و زنده ماندن “ارژنگ” با بازی تکراری و نخ نماشده رضا عطاران در قصه هم گویا با این هدف بوده که فیلمساز بهانه ای برای ساختن سومین قسمت فیلم داشته باشد، همین و دیگر هیچ!

سید محمد مهدی موسوی

منبع:حوزه

بازدیدها: 0