هدیه دادن قلم و شفای بد خوابی

یکی از اصحاب حضرت ابومحمد، امام حسن عسکری علیه‏السلام به نام احمد، فرزند اسحاق حکایت کند:

روزی در محضر شریف آن حضرت وارد شدم و خواهش کردم تا مطلبی را به عنوان نمونه‏ی خط برایم بنویسد.

امام علیه‏السلام تقاضای مرا پذیرفت و فرمود: ای احمد! خط، از هر کسی که باشد متفاوت خواهد بود، چون قلم یکسان نیست و ریز و درشت دارد،سپس حضرت قلم و دواتی را درخواست نمود.  وچون قلم و دوات آماده شد مشغول نوشتن گردید و من با دقت تمام نگاه می‏کردم، وقتی که قلم را داخل دوات می‏نمود و می‏خواست خارج کند سر قلم را به لبه دوات می‏کشید تا جوهر اضافی پاک شود و خط تمیز و زیبا درآید.

در همین بین، بدون آن که حضرت متوجه شود با خودم گفتم: ای کاش امام علیه السلام این قلم را به عنوان یادبود و هدیه، به من لطف می‏کرد.

پس چون از نوشتن فارغ شد، شروع نمود درباره‏ ی مسائل مختلف با من صحبت کند و در ضمن صحبت، قلم را با دستمالی که کنارش بود پاک نمود و فرمود: بیا احمد، این قلم را بگیر.

هنگامی که قلم را از دست مبارک حضرت گرفتم عرضه داشتم:

فدای شما گردم، من یک ناراحتی دارم که چند مرتبه قصد داشتم با شما مطرح کنم ولی ممکن نشد، چنانکه الآن اجازه بفرمائی آن را عرض کنم؟

امام علیه‏السلام فرمود: ناراحتی و مشکل خود را بگو.

اظهار داشتم: از پدران بزرگوارت روایت شده است که خواب پیامبران الهی صلوات الله علیهم بر روی کمر است و خواب مؤمنین بر سمت راست می‏باشد و خواب منافقین برسمت چپ خواهد بود و شیاطین بر رو – دمر و پشت به آسمان – می‏خوابند؛ آیا این روایت صحیح است؟

امام علیه‏السلام فرمود: بلی، همین طور است که نقل کردی.

سپس عرضه داشتم: ای سرور و مولایم! من هر چه تلاش می‏کنم که بر سمت راست بخوابم ممکن نمی‏شود و خوابم نمی‏برد، اگر ممکن است مرا درمان و معالجه فرما؟

حضرت لحظه‏ای سکوت نمود و بعد از آن، اظهار نمود: جلو بیا، پس نزدیک امام علیه‏السلام رفتم، فرمود: دست خود را داخل پیراهنت کن.

موقعی که دستم را داخل پیراهنم کردم، آن گاه حضرت دست خویش را از داخل پیراهنش درآورد و داخل پیراهن من نمود و با دست راست بر پهلوی چپ و با دست چپ بر پهلوی راست من، سه مرتبه کشید.

بعد از آن همیشه به طور ساده و راحت بر پهلوی راست می‏خوابیدم و نمی‏توانستم بر پهلوی چپ بخوابم. [۱] .

(۱)اصول کافى : ج ۱، ص ۵۱۳، ح ۲۷، إثبات الهداه : ج ۳، ص ۴۰۷، ح ۳۰، مدینه المعاجز: ج ۷، ص ۵۶۳، ح ۲۵۵۰٫

منبع: اهل البیت علیهم السلام