در شرایط سخت و بحرانی مانند بیماریهای همهگیر، ناامنیهای اجتماعی، یا مشکلات اقتصادی، گرایش مردم به معنویت افزایش مییابد. این تمایل اگرچه میتواند زمینهساز رشد معنوی باشد، اما در صورتی که به منابع نادرست متکی شود، خطراتی جدی در پی خواهد داشت. یکی از این خطرات، رواج اذکار بیریشه و دعاهای ساختگی است.
متأسفانه برخی افراد با انگیزههای شخصی یا ناآگاهانه، مراقبهها و اوراد مندرآوردی را بهعنوان راههای معنوی معرفی میکنند. این اذکار نهتنها سندی از قرآن، سنت پیامبر یا معارف اهل بیت علیهمالسلام ندارند، بلکه در بسیاری موارد موجب انحراف ذهن و روان افراد میشوند.
چرا اذکار بیریشه خطرناکاند؟
۱. ایجاد خرافهگرایی: دعاها و اذکاری که از منابع معتبر دینی سرچشمه نگرفتهاند، اغلب با باورهای خرافی و تلقینهای بیاساس همراه میشوند.
-
آسیب روانی و معنوی: تکرار ذکرهایی که هیچ پشتوانهای در دین ندارند، میتواند موجب اضطراب، توهم معنوی و وابستگی روانی ناسالم شود.
-
فاصله گرفتن از حقیقت دین: استفاده از این نسخهها، افراد را از گنجینه بیبدیل ادعیه مأثوره اهل بیت دور میکند و راههای جعلی را جایگزین مسیر اصلی میسازد.
راهکار چیست؟ تکیه بر ادعیه مأثوره و معتبر
اسلام برای رفع نیازهای روحی و معنوی، برنامهای دقیق و روشن دارد. دعای کمیل، زیارت عاشورا، دعای عهد، دعای مجیر و اذکار معتبری چون تسبیحات حضرت زهرا (س)، استغفار، صلوات، و ذکر شریف «لا حول و لا قوة إلا بالله» از جمله مواردی هستند که بهصراحت در احادیث اهل بیت توصیه شدهاند.
اهمیت دقت در اصالت اذکار
اهل بیت علیهمالسلام به ما آموختهاند که در همه امور معنوی، از جمله دعا و ذکر، تنها از مسیر آنها پیروی کنیم. خداوند نیز در قرآن میفرماید:
«وَ مَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا» (سوره حشر، آیه ۷)؛ آنچه پیامبر برای شما آورد، بگیرید و از آنچه نهی کرد، دوری کنید.
نتیجهگیری: امنیت معنوی در گرو بازگشت به منابع اصیل
اذکار بیریشه نه تنها اثر معنوی ندارند، بلکه آسیبزا هستند. تنها با استفاده از ادعیه و اذکار مأثوره، میتوان به آرامش، امید و نورانیت دست یافت. ترویج نسخههای خودساخته، ظلمی است هم به حقیقت دین و هم به جان و ایمان مردم.
پس در مسیر سلوک و معنویت، با مراجعه به منابع معتبر شیعه و سخنان اهل بیت، مسیر روشن را بیابیم و جامعه را از دام خرافات و تحریفات معنوی نجات دهیم.
بازدیدها: 0