ولادت و نامگذاری امام حسن مجتبی علیه السلام

ولادت و نامگذاری امام حسن مجتبی علیه السلام

امام حسن علیه السلام در شب نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری قمری در مدینه منوره متولد شدند که مادر گرامیشان حضرت زهرای اطهر سلام الله علیها در آن زمان، دوازدهمین بهار زندگى بابرکت خویش را پشت سر نهاده بود.
ایشان نخستین پسری بود که خداوند متعال به خانواده امام علی علیه السلام و حضرت فاطمه سلام الله علیها عنایت فرمودند.

در آستانه طلوع فرزند دلبند فاطمه زهرا سلام الله علیها، سفری براى پیامبر گرامى اسلام صلی الله علیه و آله وسلم پیش آمد. آن حضرت صلی الله علیه و آله وسلم براى خداحافظی به خانه علی علیه السلام و فاطمه سلام الله علیها رفت و ضمن سخنانى، به سفارش هاى لازم در مورد مولود مبارکى پرداختند که به زودى جهان را به نور وجود بافضیلت و شریفش، نورباران و عطرآگین خواهد ساخت، و از جمله توصیه فرمودند که او را پس از ولادت در پوشش زرد رنگ قرار ندهند.
پس از رفتن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم، نخستین فرزند خانه نور، در روز باشکوهى (۱۵ رمضان سال سوم هجرى) متولد گردید. اسماء بنت عمیس به همراه بانوان دیگرى، در لحظه ولادت باسعادت حضرت امام حسن مجتبى علیه السلام در آنجا حضور داشتند. آنان، مولود مبارک را بی آن که از توصیه پیامبر گرامى اسلام صلی الله علیه و آله وسلم آگاه باشند، در پارچه زیبا و تمیز زرد رنگی قرار دادند.
رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله وسلم پس از بازگشت از سفر، به دیدار فاطمه زهرا سلام الله علیها شتافت.
وقتی رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم تشریف آورد، به بانوان حاضر فرمود: فرزندم را بیاورید. پس نوزاد را به آن حضرت صلی الله علیه و آله وسلم تقدیم داشتند. او را در آغوش گرفت و فرمود: مگر فراموش کردید که از شما خواستم او را پس از ولادت، در پوشش زرد قرار ندهید؟ سپس آن پوشش را از این مولود مبارک برگرفت و پوشش سپیدى بر او افکند و رو به امیرمؤمنان علی علیه السلام نمود و پرسید: چه نامی برایش برگزیده ‏اید؟ امام علی علیه السلام فرمود: ما هرگز در گزینش نام فرزندمان بر شما پیشى نمی‌گیریم. (فاطمه سلام الله علیها هم پیش از آن به پدر گرانمایه نوزاد و همسر گرامی خود، امام علی علیه السلام پیشنهاد کرده بود که نامى برای این نورسیده در نظر بگیرد، اما حضرت علی علیه السلام ضمن احترام به دخت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم، فرموده بود که در مورد نامگذارى این نوزاد عزیز، بر رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم و بر پیشواى بزرگ توحید، پیشى و سبقت نخواهد گرفت.)
پیامبر گرامى صلی الله علیه و آله وسلم نیز فرمود: من هم بر پروردگار بزرگ خویش پیشى نمی‌گیرم.
در این لحظات، خداوند تبارک و تعالى به جبرئیل فرشته وحى فرمود: «براى بنده محبوب و پیامبر برگزیده ‏ام، فرزندی متولد شده، از این روی به نزد وى برو و سلامش برسان و تبریک و تهنیت گوى و به وى بگو؛ به راستى که على نزد تو به منزله هارون است برای موسى، پس نام فرزند هارون را برای او برگزین.»
جبرئیل فرود آمد و مراتب تبریک و تهنیت پروردگار هستى را به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم رسانید و گفت: «اى پیامبر خدا! پروردگارت دستور داده است که این مولود مبارک را به نام فرزند هارون نامگذارى کنید» رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم پرسیدند: «نام پسر هارون چه بود؟»، فرشته وحى گفت: «او شَبَر نام داشت»، پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: «من به زبان عربى سخن می‌گویم»، جبرئیل گفت: «نامش را حسن بگذار» لذا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم در گوش راست آن پاره ماه و نوزاد گرانقدر، اذان و در گوش چپش، اقامه خواند و نام مبارک را «حسن» نهاد.
سپس (در برخى از روایات در روز هفتم) براى این نوزاد نورانی، دو رأس قوچ کبود رنگ را قربانی (عقیقه) فرمود: و ران یکى از آن‌ها را همراه یک دینار به قابله داد. سر مبارک نوزاد را تراشید و هم وزن موی سرش ـ که یک درم و چیزی افزون بود ـ نقره به عنوان صدقه به فقرا، مستمندان و بینوایان داد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم سپس سر نورانى این نوزاد را به ماده‏ خوشبو و عطرآگینى که از زعفران و چیزهایى مشابه ترکیب شده بود، معطر فرمود. سرانجام این نوزاد عزیز را بوسه ‏باران کرد و مورد مهر وصف‏ ناپذیر خویش قرار داد.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم، کنیه امام حسن علیه السلام را هم از شدت علاقه به ایشان، «ابو محمد» نهاد و این تنها کنیه اوست. القاب امام حسن علیه السلام هم سبط، سید، زکی و مجتبی است که «مجتبی» معروف‌تر می‌باشد. ضمناً امام حسن مجتبی علیه السلام به «کریم اهل بیت علیه السلام» نیز شهرت دارد.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم به امام حسن علیه السلام و برادرش امام حسین علیه السلام علاقه خاصی داشت و بار‌ها می‌فرمود: «حسن و حسین فرزندان منند.»
تا پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم در حیات مبارک بودند، امام حسن علیه السلام و برادرش حسین علیه السلام در کنار آن حضرت صلی الله علیه و آله وسلم جای داشتند، گاهی آنان را بر دوش خود سوار می‌فرمودند، می‌بوسیدند و می‌بوییدند.
امام حسن علیه السلام حدود بیش از ۷ سال، زمان جد بزرگوار خود را درک و در آغوش مهر آن حضرت صلی الله علیه و آله وسلم به سر برد و پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم که با شهادت مادر گرامیش حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها دو یا سه ماه بیشتر فاصله نداشت، تحت تربیت پدر بزرگوار خود امام علی علیه السلام قرار گرفت.

 

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام

بازدیدها: 180