حضرت زینب و نفرین مردم فلسطین

 

یکی از شبهات مطرح شده در مورد مردم مظلوم فلسطین این است. که گفته می شود. که آنها مورد نفرین حضرت زینب (س) واقع شده اند.

با بررسی منابع دینی و تاریخی خلاف این مطلب آشکار می گردد. چرا که اگر نگاهی به نقشه جغرافیایی فلسطین بیاندازیم. متوجه می شویم که فلسطین امروزی هم مرز با لبنان و لبنان هم مرز با سوریه می باشد. که نشان می دهد فلسطین فاصله زیادی با دمشق جایی که به اسرا بسیار سخت گذشت دارد.

مقدمه

در سالهای اخیر، گاه و بی گاه با گزاره های تاریخی شگفتی رو به رو می شویم که نه تنها در منابع اصیل و معتبر تاریخی نقل نشده. بلکه در منابع میانی و کم اعتبار نیز به چشم نمی خورد. گویی این مطالب با اهداف خاصی ساخته و نقل می شوند. گاه، کتابهایی هم به عنوان منبع برای این گزاره ‏ها ذکر می شود که یا شناخته شده نیستند. و یا پس از مراجعه معلوم می شود. چنین مطلبی در آن‏ها نیست. عبور حضرت زینب از فلسطین و نفرین مردم آن سرزمین نیز یکی از همین گزاره ‏ها است.

نفرین مردم شام

اوّلاً، در بارۀ نفرین مردم شام، چیزی در منابع ندیدیم. آنچه در سخنان و خطبه های حضرت زینب دیده می شود. نفرین ستمگران و قاتلان اهل بیت (علیهم السّلام) است و نه عموم مردم شام. حضرت زینب در آن خطبۀ معروف در مجلس یزید، در مقام شکوه عرض کرد:

اللَّهُمَّ خُذْ لَنَا بِحَقِّنَا وَ انْتَقِمْ مِنْ ظَالِمِنَا وَ أَحْلِلْ غَضَبَکَ بِمَنْ سَفَکَ دِمَاءَنَا وَ قَتَلَ حُمَاتَنَا.(۱)
خدایا! حقّ ما را بگیر، و از کسی که به ما ستم کرد، انتقام بستان و غضب خود را بر آن که خون‌های ما را ریخت و حامیان ما را کشت، فرو فرست.

این نفرین در نقل های دیگر، فقط با تعبیر «اللهمّ خُذ بِحَقّنا وانتقم لَنا مِمّن ظَلَمَنا» گزارش شده(۲) . و در هر صورت، در این تعابیر، نفرین عموم مردم شام به چشم نمی خورَد. و نفرین آن حضرت، فقط شامل کسانی است که در خون سید الشهداء (علیه السّلام) و یاران او دست داشتند.
ثانیاً، مردم شام از ابتدای ورود اسلام به آن منطقه، زیر دست بنی امیه و مخصوصاً معاویه بودند. و اطلاعات آنان در بارۀ اسلام و جایگاه اهل بیت در فرهنگ اسلامی، تقریباً در حدّ صفر بود. از این رو، دشمنی آنان با اهل بیت (علیهم السّلام) از سرِ جهل و ناآگاهی و به خاطر تبلیغات بنی امیه بود. و نه از سر کینه و حقد و حسد.(۳) پس دلیلی نداشت به صورت کلّی مورد نفرین قرار بگیرند.

 

برخورد امام سجاد (علیه السّلام) با پیرمرد شامی و توبۀ او پس از شنیدن سخن امام،(۴) نشانه ای بود از جهلی که قابل زدودن است. به همین سبب، برخورد حضرت زینب و امام سجّاد (علیهما السّلام) در شام، بیش‏تر در جهت آگاهی بخشی و معرّفی جایگاه اهل بیت بود. و نه گلایه از مردم (به خلاف کوفه که مردم آن، علی رغم شناخت اهل بیت با آنان دشمنی کرده بودند).

ثالثاً، امروزه عموم مردم شام هیچ دشمنی و کدورتی با اهل بیت ندارند. و جای جای این سرزمین، محل حفظ و نگهداری نمادهای محبت به اهل بیت (علیهم السّلام) و بارگاره های متعلق یا منسوب به اهل بیت است. آیا می توان پذیرفت که مشکلات چنین مردمی به سبب نفرین اهل بیت باشد؟!

نفرین مردم فلسطین

«وقتی کاروان اسرا را به شام می بردند. به فلسطین که رسیدن. مردم فلسطین با سنگ به استقبال اسرا آمدند. و به سوی مخدّرات سنگ پرتاپ می کردند. حضرت زینب آنان را نفرین کرد. و فرمود: ای قوم شوم! نفرینتان می کنم. که تا روز قیامت، سنگ از دستتان نیفتد. (اسرار شیعه، ص ۶۹)».

در بارۀ این مطلب، چند نکته گفتنی است:

اولاً، این مطلب در هیچ منبع معتبر و یا حتی کم اعتبار ولی شناخته شده ای وجود ندارد.

ثانیاً، کتاب «اسرار شیعه» کتابی ناشناخته است و معلوم نیست. این کتاب تألیف کسیت و در کجا چاپ شده. از این رو، مراجعه به این کتاب با هدف بررسی سند این مطلب، ناممکن است. به نظر می رسد که چنین کتابی وجود خارجی نداشته باشد. و صرفاً با هدف ایجاد سند برای مطلبی جعلی، از این عنوان استفاده شده است.

 

کافی است. کمی جغرافیا بلد باشیم

ثالثاً، با صرف نظر از اشکال سندی و فقدان منبع، متن این گزارش نیز ایراد دارد. و نمی توان آن را پذیرفت. کافی است. کمی جغرافیا بلد باشیم. یا نگاهی به نقشه بیندازیم. خواهیم دید. که منطقۀ فلسطین در غرب و جنوب غربی منطقۀ شام قرار دارد. حال آن‏که مسیر کاروان حسینی از کربلا به شام، در ناحیۀ شرق قرار داشته است. در پژوهش های معاصر، مطالعات دقیقی در بارۀ مسیر کاروان حسینی از کربلا به کوفه و سپس به شام و مسیر بازگشت آنان به مدینه صورت گرفته. و با گمانه زنی ‏های علمی، همۀ مسیرهای احتمالی کاملاً مشخّص شده اند. (۵)

ولی هیچ یک از مناطقی که امروزه جزو فلسطین شمرده می شوند. و یا در آن روزگار فلسطین خوانده می شده. سر راه آنان نبوده است. پس می توان با اطمینان گفت: کاروان اسرا اصلاً به فلسطین نرفت. تا بگوییم مردم فلسطین از آنان با سنگ استقبال کردند یا نه!.

 

گزارش ساختگی

رابعاً، بر فرض ‏که مردم فلسطین در آن زمان، به خاندان اهل بیت جسارت کرده باشند. ربطی به مردم کنونی این سرزمین ندارد. به نظر می رسد. که سازندگان این سخن دروغ، در صدد سرپروش گذاشتن بر جنایات صهیونیست ‏ها در سرزمین های اشغالی هستند. و یا با این گزارش ساختگی. می خواهند. انگیزۀ مسلمانان و به ویژه شیعیان را در دفاع از مردم مظلوم فلسطین سست کنند. شاید هم خاستگاه این گزارش جعلی، دروغ بزرگی است. که مردم فلسطین را «ناصبی» یعنی دشمن اهل بیت معرّفی می کند.

حال آن‏که در میان مسلمانان فلسطینی، شیعه نیز وجود دارد. و باقی آنان نیز ناصبی نیستند. وجود مسجدی به نام «الامام علی بن ابی طالب» در نابلس. مسجد «فاطمه الزهرا» در طولکرم، مسجد «الحسین بن علی» در غزّه. و نیز مسجدی به همین نام در «الخلیل» و فراوانی نام های اهل بیت در میان این مردم، نشان می دهد. که ناصبی بودن آنان دروغی بیش نیست.

نتیجه

خلاصه این‏که: عبور کاروان اسرا از فلسطین و در نتیجه، جسارت مردم آن جا به اهل بیت و نفرین شدنشان توسط حضرت زینب، هیچ مستندی ندارد. و گویا این شایعه بی اساس را افرادی با هدف دفاع از صهیونیسم و یا ایجاد تفرقه میان مسلمانان ساخته باشند. نفرین مردم شام نیز در منابع گزارش نشده. و مواردی که هست. نفرین کسانی است. که دستشان به خون اهل بیت آلوده بود و نه عموم مردم.

 

کلیدواژه: کاروان اسرا در شام، کاروان اسرا در فلسطین، ارتباط شامیان با اهل بیت، نفرین مردم شام، نفرین مردم فلسطین.

پی¬نوشت
۱ ـ سید ابن طاووس، علی بن موسی، الملهوف علی قتلی الطفوف، تهران، آدینۀ سبز، چاپ اوّل، ۱۳۹۱ ش، ص ۱۷۲٫
۲ ـ ر.ک: گروهی از تاریخ‌پژوهان؛ زیر نظر مهدی پیشوایی. تاریخ قیام و مقتل جامع سید الشهداء (علیه السلام)، قم، انتشارات مؤسّسۀ آموزشی و پژوهشی امام خمینی. چاپ سوم، ۱۳۹۲ ش، ج ۲، ص ۱۳۶ پاورقی به نقل از بلاغات النساء ابن طیفور و… .
۳ ـ برای آشنایی با پیشینۀ نفوذ بنی امیه در شام و نادانی و کوته¬فکری مردم شام، ر.ک: تاریخ قیام و مقتل جامع سید الشهداء، ج ۲، ص ۹۷ ـ ۱۰۴٫
۴ ـ این ماجرا معروف است. و در منابع مختلفی گزارش شده است. از جمله: صدوق، الامالی، قم، انتشارات کتابخانۀ اسلامیه، ۱۳۶۲ ش، ص ۱۶۵ (مجلس ۳۱، ح ۳).
۵ ـ برای نمونه، ر.ک: محمّدی ری‏شهری، محمّد، و همکاران، شهادت‏نامۀ امام حسین بر پایۀ منابع معتبر (برگرفته از: دانش‌نامۀ امام حسین ع). با همکاری سیّد محمود طباطبایی‌نژاد و سید روح الله سیّد طباطبایی، گزینش: مرتضی خوش نصیب، سازمان چاپ و نشر دارالحدیث، تک جلدی، چاپ سوم، ۱۳۹۰ شمسی، ص ۷۶۳ ـ ۷۷۰ و نیز نقشۀ الحاقی در پایان کتاب.

 

eheyat

بازدیدها: 0