28 دی ، روز مقاومت مردم سنندج

وقتی که صدام و صدامیان نتوانستند در هجوم زمینی به مرزهای این دیار موفق شوند، دست به شدیدترین بمیاران های هوایی علیه مردم بی پناه شهرها و روستاهای این استان زدند تا شاید علاوه بر تضعیف جبهه ، رعب و وحشت بین مردم ایجاد کنند.

در طول هشت سال دفاع مقدس شهرها و روستاهای استان کردستان همواره زیر آماج بمباران هواپیماها و توپخانه دشمن قرار داشت و حاصل آن تقدیم صدها شهید و جانباز به انقلاب نوپای اسلامیمان بود، اما یکی از دلخراشترین  این بمباران ها ، در روز 28 دی ماه سال 1365 در قلب شهر سنندج رخ داد.

در این روز عقربه های ساعت پانزده و چهل و پنج دقیقه را نشان می داد که به ناگاه دیوار صوتی شهر شکسته شد.

18 نقطه سنندج در فاصله کمتر از شش دقیقه توسط پنج بمب افکن رژیم بعث عراق مورد حمله ای ناجوانمردانه قرار گرفت که هنوز هم آثار آن در کوچه پس کوچه های شهر خودنمایی می کند.

این پایان راه نبود مثل اینکه هواپیماهای بعثی قصد داشتند سنندج را به خاک و خون بکشند زیرا به شلوغ ترین محله سنندج هم رحم نکردند و با بمباران محله “پیرمحمد” باعث خلق یکی از فجیع ترین جنایتهای بشری در تاریخ شد.

محمد سلیمانی مدیرکل بنیاد شهید و امور ایثارگران استان کردستان درباره آن روز ماندگار در تاریخ استقامت کردستانی ها در دفاع از کیان ایران سرافراز می گوید: در کمتر از چند دقیقه بیش از 220 نفر شهید و بالغ بر 123 نفر نیز به شدت مجروح شدند که تنها بیمارستان شهر سنندج نیز گنجایش و ظرفیت این همه مجروح را در آن روزها نداشت و البته امکانات لازم هم برای خدمت رسانی به افراد مجروح و همچنین تدفین شهدا در دسترس نبود.

منبع : تا شهدا

بازماندگان این بمباران اکنون نیز پس از 29 سال از آن روز، اگر از حال و هوای مردم شهر در آن روز ازشان بپرسی، اشک از چشمشان جاری می شود.

منصور دانانیایی شاید یکی از داغدارترین مصیبت دیدگان سنندجی در آن روز باشد.

وی می گوید: در آن روز من با مشاهده بمباران سریع خود را به خانه رساندم اما با جنازه همسر و پنج فرزندم روبه رو شدم یعنی تمام زندگیم را از دست دادم.

خانم خوش قصه، مادر دو شهید آن روز گفت: اقبال فرزندم به عنوان کادر ارتش در کرمانشاه خدمت می‌کرد و در آن روز برای مرخصی به سنندج آمده بود که بر اثر بمباران در 28 دی سال 65 به همراه دخترم و نوه دختری‌ام به شهادت رسیدند.

رحیمی یکی از پرسنل بیمارستان توحید سنندج هم که اکنون بازنشست شده در شرح ماجرای آن روز می گوید: یکی از تلخ ترین روزهای زندگیم بود و تمامی اتاق ها و راهروهای بیمارستان مملو از افراد مجروح و شهدا بود.

مردم شهید پرور سنندج چند ساعت بعد از تشییع پیکر پاک شهیدان 28 دی ماه 65 به خیابانها ریختند و با شعارهای مرگ برآمریکا و مرگ بر صدام بار دیگر سیاست های جنگ طلبانه رژیم های استعمارگر و غربی را محکوم و حمایت خود را از انقلاب اسلامی و رزمندگان نشان دادند تا خاری بر چشمان بدخواهان نظام اسلامیمان باشد.