زیارت؛ تجلی تسلیم

زیارت، فراتر از سفرِ خاکی است؛ پاسخی آسمانی به ندایِ ولایت است که جان را به آستانه‌یِ بندگی می‌کشاند. این پیمودنِ راه، سرِ تسلیم بر آستانِ ولیِّ الله نهادن است و رهسپارِ حریمِ عبودیت شدن. زیارت اربعین، مصداق بارز این اطاعت است؛ پیمانی است زنده با خونِ سیدالشهدا سلام الله علیه که هر گامش، بیعتی نو با خداوند در دلِ خاکِ کربلاست.  

 

اقیانوسِ در مُهرِ کلام

زیارت‌ نامه‌ها، زمزمه‌هایِ زمینی نیستند؛ سُطورِ آسمانی‌اند که از لبانِ مبارک معصوم سلام الله علیها به میراث مانده‌است. این اوراق، گنجینه‌هایِ اسرار اند؛ دُرهایِ توحید و گوهرهایِ اخلاق و شریعت در سینه‌یِ هر عبارتش نهفته. زیارت اربعین، چونان نورنامه‌ای جاودان، چراغِ هدایت بر فرازِ قرن‌ها می‌افروزد و دل را به چشمه‌سارِ ولایت پیوند می‌زند.  

بالِ پرواز به ملکوتِ زیارت

اما زیارت بی‌تأمل، به مانند پرنده‌ای بی‌بال است که اوج نمی‌گیرد! حقیقتِ زیارت آنگاه رخ می‌نماید که چراغِ تأمل در ژرفایِ هر واژه افروخته شود. در فهم لایه‌هایِ نورانیِ این متون است که مسیر عاشورا نمایان می‌شود، اسوه‌هایِ حیاتِ طیّبه پدیدار می‌گردد و رشته‌یِ پیوندِ این معنا با روزگارِ ما استوار می‌شود. بی‌این تدبّر، زیارت، پوستین وارونه‌ای است که گرمایش به جان نمی‌رسد؛ امّا با این اندیشه، سُکرِ زیارت به بیداریِ دل می‌انجامد و تسلیمِ ظاهری، به ژرفایِ ایمانی می‌رسد.

به قلم گروه عهد ما

 

زیارت؛ مدرسه دین شناسی ۱

Views: 0