آیت الله جوادی آملی تشرح کرد | تفاوت امر به معروف با تبلیغ و ارشاد

حضرت آیت الله جوادی آملی از اساتید برجسته ی حوزه ی علمیه در ادامه سلسله جلسات درس خارج فقه خود در مسجد اعظم، به مبحث امر به معروف و نهی از منکر اشاره فرمودند و بیان داشتند: امر به معروف غیر از تعلیم و تبلیغ است، امر به معروف غیر از ارشاد است، امر به معروف امر است. از مقام فرمانروایی! لذا اگر کسی حرف آمر به معروف را گوش نداد دو گناه می کند: یکی اینکه فرمان خدا را گوش نداد، یکی اینکه فرمان آمر به معروف را گوش نداد؛ مثل اینکه پدری به پسر خود می گوید  که ربا نخور، اگر این پسر حرف پدر را گوش نددهد، دو بار عقاب می‌شود. یک وقت پدر معلم است، مبلّغ است، مرشد است، اینها پیامی ندارد؛ اما امر به معروف امر است فرمان است، پدر فرمان می‌دهد و واجب الاطاعه است، این فرمان واجب الاطاعه است.

ایشان ادامه دادند: منتها راهش را خیلی‌ها آشنا نیستند. الآن کسی که بیراهه می‌رود و با یک ناهنجاری خودش را در معرض نگاه دیگران در می‌آورد اگر در صدر تا ذیل خیابان چه زن چه مرد یک نگاه تحقیرآمیز به او بکنند این خودش را جمع می‌کند. امر به معروف تنها گفتن نیست.

این مرجع تقلید ادامه دادند:  این خودش را به این وضع در می‌آورد که دیگران او را نگاه بکنند، وقتی ببیند که مورد تحقیر است نگاه تُند می‌کنند که این چه وضعی است که درآوردی؟ خودش را جمع می‌کند. این اصلاً این کار را می‌کند برای نشان دادن. این حداقل واجب است که ما انجام نمی‌دهیم؛ یعنی نگاه تُند و تیز که این کار تو با ادب دینی سازگار نیست این چه  وضعی است که با آن درآمدی!

معظم له تصریح داشتند: غرض این است که امر به معروف چیزی غیر از، تبلیغ، ارشاد و تعلیم است. آنها واجبات کفایی‌اند، امر به معروف در جایی است که شخص، عالم است، ناسی نیست، اصل مسئله را می‌داند، سهو و نسیان ندارد،  ضرورت و امثال ذلک هم کنارش نیست و عالماً عامداً دارد معصیت می‌کند. این مفسر قرآن کریم بیان کردند: شما بخواهی یادش بدهی اینکه بلد است؛ تبلیغ بکنی این که عالم و عامد است؛ تذکر بدهی اینکه غافل و ناسی و ساهی نیست؛ امر به معروف در جایی است که شخص می‌داند ساهی نیست ناسی نیست غافل نیست مضطر نیست در بند نیست هیچ عذری ندارد، عالماً عامداً دارد گناه می‌کند! اگر نگاه تحقیرآمیز بشود این خودش را جمع می‌کند.

ایشان گفتند:وقتی یک جایی رسیده یک سلامی کرده یک جواب مقداری که واجب است را می‌دهند بعد بی‌اعتنایی می‌کنند و یا هر جا بنشیند کسی هم برایش پا نمی‌شود، این می‌بیند که جامعه او را نمی‌پذیرد. در نتیجه خود را اصلاح می کند. این اقل عمل به امر به معروف است.

بازدیدها: 153