آیت الله جوادی آملی | قرآن وقتی به اعتقاد ،باور و عمل صالح ظهور کرد مصباح‌الهدایه می‌شود

حضرت آیت الله جوادی آملی از اساتید برجسته ی حوزه ی علمیه  در دیدار جمعی از اعضاء مجمع تربیتی بانوان تهران که  در بنیاد بین‌المللی علوم وحیانی اسراء برگزار شد،به تبیین لزوم تأسّی به وجود مبارک پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم با اشاره به روایت نورانی امام مجتبی علیه السلام به ضرورت همراهی علم با عمل پرداختند و اظهار داشتند: ماه پربرکت شعبان که محفوف به رحمت و عنایت است، ماه مخصوص وجود مبارک پیغمبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) می باشد که اُسوه همه ماست و باید توفیق اقتدا به آن حضرت را داشته باشیم و از فیض و فوز این ماه و صاحب این ماه متنعّم بشویم.

ایشان ادامه دادند: وقتی ما می‌توانیم دیگران را راهنمایی کنیم که مصباح‌الهدایه بشویم، از علم به تنهایی کاری ساخته نیست علم حداکثر مشکل خود عالِم را حل می کند، اما آن عمل صالح است که حقیقتاً نور است و جامعه را روشن می‌کند. وجود مبارک امام مجتبی علیه السلام به ما توصیه کرد که ظرف دانش و چراغ هدایت باشید.باید مفسران توجه داشته باشند که قرآن مادامی که در محدوده تفسیر و گفتن و شنیدن و نوشتن و اینهاست ظرفیت علمی را تأمین می‌کند، اما وقتی به اعتقاد و باور و عمل صالح ظهور کرد مصباح‌الهدایه می‌شود و این کار اگر از ما ساخته نبود وجود مبارک امام مجتبی علیه السلام به آن دستور نمی‌داد، نباید گفت این فقط برای انبیا و اولیاست بلکه برای ما هم هست. ما هم باید به آن بخش علمی توجه کنیم و هم به آن بخش مصباح‌الهدایه.

معظم‌له در ادامه اذعان داشتند: انسان می تواند با حشر با قرآ‌ن، عمل به قرآن، باور قرآن، از عربی مبین به علیّ حکیم خروج کند، لذا اگر می‌گویند نماز، معراج مؤمن است، قرآن هم معراج مؤمن است؛ هر عبادتی که انسان به عنوان قُرب الی الله انجام می‌دهد این معراج است.

حضرت آیت الله جوادی آملی دربخش دیگری از سخنان خود تصریح داشتند: اگر کسی مالی را ارث برد نمی‌شود به او گفت تو چه کار کردی این مال به تو رسید؟! این می‌گوید من کسب نکردم من ارث بردم، بخش‌هایی از قرآن کریم کسبی نیست وراثتی است! اگر کسی آن مقداری را که فهمید، باور کرد و عمل کرد بقیه را به او می‌دهند! این از بیانات نورانی امیرالمؤمنین علیه السلام است که فرمود اگر کسی به این علم‌الدراسه عمل کرد به علم‌الوارثه می‌رسد، یعنی اگر به آنچه که می‌داند بین خود و بین خدا عمل کند، و آن را باور کند، آنچه را هم که نمی‌داند به او می‌دهند. ما اگر در خدمت عربی مبین باشیم این را خوب بفهمیم و به مقداری که فهمیدیم، باور کنیم و عمل کنیم و منتشر کنیم به آن علیّ حکیم نزدیک می‌شویم و این بخش علم‌الدراسهٴ ما به آن علم‌الوراثه مرتبط می‌شود، اگر ما به علم‌الوراثه رسیدیم می‌توانیم جامعه‌مان را معطّر کنیم.

ایشان با اشاره به ظرفیت درونی انسان برای فراگیری علم به لزوم توجه بیشتر به فراگیری علم و انتشار آن در جامعه پرداختند و بیان داشتند: علم، ظرفیتِ ظرف را اضافه می‌کند، اما امور مادی، ظرف را به خود اختصاص می‌دهد و جا را برای علم می‌بندد! این بیان نورانی حضرت علی علیه السلام است که فرمود هر ظرفی با آمدن مظروف جایش تنگ می‌شود، اما دل که ظرف دانش است ،وقتی علم وارد آن شد، مشروح می‌شود؛ این را می‌گویند «شرح صدر».

بازدیدها: 160