حضرت فاطمه معصومه(سلام الله علیها) بانویی بهشتی، غرق در عبادت و نیایش، پیراسته از زشتی ها و شبنم معطر آفرینش است. شاید یکی از دلایل «معصومه» نامیدن این بانو، آن باشد که عصمت مادرش حضرت زهرا(سلام الله علیها) در او تجلی یافته است. بر اساس پاره ای از روایات، این لقب از سوی امام رضا علیه السلام به این بانوی والامقام اسلام وارد شده است؛ چنان که فقیه بلند اندیش شیعه، علامه مجلسی در اینباره میگوید: امام رضا علیه السلام در جایی فرمود: «هرکس معصومه را در قم زیارت کند، مانند کسی است که مرا زیارت کرده است.»
حضرت معصومه سلام الله علیها در زبان دانشمندان و فقیهان گران قدر شیعه، به لقب (کریمه اهل بیت) یاد میشود. از میان بانوان اهل بیت علیه السلام این نام زیبا تنها به آنحضرت اختصاص یافته است. بر اساس رؤیای صادق و صحیح نسب شناس گرانقدر، مرحوم آیت الله مرعشی نجفی، این لقب از طرف امام صادق علیه السلام بر حضرت معصومه سلام الله علیها اطلاق شده است. در این رؤیا امام صادق علیه السلام به آیت الله نجفی که با دعا و رازو نیاز، تلاش پیگیری را برای یافتن قبر مطهر حضرت زهرا سلام الله علیها آغاز کرده خطاب فرمود: بر تو باد به زیارت کریمه اهل بیت سلام الله علیها.
حضرت معصومه سلام الله علیها در روز دهم ربیع الثانی سال 201 هجری پیش از آنکه دیدگان مبارکش به دیدار برادر روشن شود، در دیار غربت و با اندوه فراوان دیده از جهان فروبست و شیعیان را در ماتم خود به سوگ نشاند. مردم قم با تجلیل فراوان پیکر پاکش را بسوی محل فعلی که در آن روز بیرو ن شهر و به نام «باغ بابلان» معروف بود تشییع نمودند.
هنگامی که قبر مهیّا شد برای قرار دادن بدن مطهّر آن حضرت در داخل قبر دچار مشکل شدند، که ناگاه دو تن سواره که نقاب به صورت داشتند از جانب قبله نزدیک آمدند و پس از خواندن نماز بدن حضرت را در داخل قبر نهادند و سپس پس از آنکه با کسی سخن بگویند از محل دور شدند.
پس از دفن پیکر مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها؛ موسی بن خزرج، سایبانی از بوریا بر فراز قبر شریفش قرار داد تا اینکه بعدها حضرت زینب سلام الله علیها فرزند امام جواد علیه السلام به سال 256 هجری قمری اولین گنبد را بر فراز قبر شریف عمه بزرگوارش نبا کرد و بدین سان تربت پاک آن بانوی بزرگوار اسلام قبله گاه ارادتمندان به اهل بیت علیهم السلام و دارالشفای دلسوختگان ولایت و امامت شد.
انتهای مطلب/
بازدیدها: 114