امام خامنه ای| شاهراه جلوگیری از آفات دینداری و سیاست مداری

امام خامنه ای| شاهراه جلوگیری از آفات دینداری و سیاست مداری

در کتاب «ما منتظریم (خورشید مهدویت در منظومه فکری حضرت آیت الله خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی)» که به اهتمام حسن ملایی تدوین شده، آمده است:

 

امام، راهکار جلوگیری از آفات دینداری و سیاست مداری

دین یعنی صراط زندگی. اگر شما به یک جامعه انسانی و به یک کشور نگاه کنید، می بینید انسان ها در این جامعه برای مسائل شخصی، عاطفی، معیشتی و عمومی خود، فعالیت های متنوع و گوناگونی دارند. دین همه این فعالیت ها را جهت می دهد، آنها را هدایت می کند و به کمک خرد انسانی می شتابد، تا انسان بتواند این فعالیت ها را طوری تنظیم کند و کنار هم بنشاند تا سعادت او را در دنیا و آخرت تامین کند. تلاش هایی که انسان ها می کنند، بعضی مربوط به مسائل شخصی آنها است که بخش کوچکتری از فعالیت های انسانی را شامل می شود –مثل معیشت و معنویت و عواطف و ارتباطات شخصی آنها با این و آن-اما بخش بزرگ تر فعالیت های انسانی، فعالیت هایی است که در صحنه جامعه با تلاش جمعی صورت می گیرد که به آن «سیاست» می گویند؛ سیاست های اقتصادی، سیاست های اجتماعی، سیاست های نظامی، سیاست های فرهنگی، سیاست های مدنی، سیاست های بین المللی. اینها بخش عمده تلاش انسان ها در زندگی خود است. چرا عمده است؟ چون این سیاست ها در واقع افراد را در فعالیت های شخصی خود به سمت و سوی خاصی می کشاند. عمده تلاش انسان، تلاش کلانی است که جهت گیری های کلی فعالیت های شخصی و ریز و کوچک را به هم جهت می دهد. دین به هر دو صحنه مربوط می شود؛ هم صحنه تلاش های فردی انسان، هم صحنه سیاست که صحنه بسیار گسترده تر و وسیعی برای زندگی انسان است.

دو آفت هم دینداری را تهدید می کند و هم سیاست را. یکی از آفت های دینداری این است که دینداری یک جامعه یا یک شخص، با انحراف یا بی مبالاتی یا تحجر و جمود یا فراموش کردن نقش عقل یا التقاط و از این چیزها همراه شود. آفت دیگر دینداری این است که دین به زندگی شخصی محدود شود؛ عرصه وسیع زندگی جمعی انسان ها و جامعه را فراموش یا درباره آن سکوت کند و از آن کناره بگیرد.

دو خطر هم سیاست را تهدید می کند: یکی این است که سیاست از اخلاق فاصله بگیرد و از معنویت و فضیلت خالی شود؛ یعنی شیطنت ها بر سیاست غلبه پیدا کند؛ هواهای نفسانی اشخاص، سیاست را قبضه کند، منافع طبقات زورگو و زرسالاران جوامع، سیاست را به دست گیرد و به این سمت و آن سمت بکشاند. اگر این آفت به سیاست خورد، آنگاه همه صحنه اجتماعی انسان ها دچار عیب و آفت می شود. آفت دیگر سیاست این است که انسان های کوته بین، کودک منش و ضعیف، سیاست را در دست گیرند و زمام سیاست از دست های پرقدرت خارج شود و به دست انسان های بی کفایت بیافتد.

راهکار چیست؟ بهترین شکل و راهکار این است که در راس سیاست و اداره امور جوامع کسانی قرار گیرند که دینداری و سیاستگذاری آنها این دو آفت را نداشته باشد؛ یعنی کسانی اداره امور جوامع را بر عهده گیرند که دیندار و دارای معنویت باشند؛ فکر دینی آنها بلند باشد؛ از انحراف، خطا، التقاط و کج بینی در دین مصون باشند؛ از تحجر، جمود و متوقف ماندن در فهم دین برکنار باشند؛ دین را ملعبه دست زندگی خود نکنند؛ از لحاظ سیاست، انسان های باکفایت و باتدبیر و شجاعی باشند و سیاست را از معنویت، اخلاق و فضیلت جدا نکنند. چنین کسانی اگر زمام امور یک جامعه را به دست گرفتند، آنگاه جامعه از بیشترین خطراتی که ممکن است برای آن پیش آید، محفوظ خواهد ماند. اوج چنین وضعیتی کجاست؟ آنجاست که انسان معصوم از خطا و اشتباه در راس قدرت سیاسی و دینی قرار بگیرد. امام یعنی این.*

*بیانات در اجتماع بزرگ زائران حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام در روز عید سعید غدیر خم،۱۳۸۰/۱۲/۱۲.

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام

بازدیدها: 274