امامت امام سجاد علیه السلام در احادیث

امامت امام سجاد علیه السلام در احادیث

تصریح به امامت آن بزرگوار
امام باقر علیه السلام :

إنّ الحسینَ بنَ علیٍّ علیهما السلام لمّا حَضَرهُ الّذی حَضَرهُ ، دَعا ابنَتَهُ الکبرى فاطمهَ بنتَ الحسینِ علیهما السلام ، فدفَعَ إلَیها کِتابا مَلْفوفا ، و وَصِیَّهً ظاهِرهً. و کانَ علیُّ بنُ الحسینِ علیهما السلام مَبْطونا مَعهُم لا یَرَونَ إلاّ أنّه لِما بهِ ، فَدفَعَتْ فاطمهُ الکِتابَ إلى علیِّ بنِ الحسینِ علیهما السلام ثُمّ صارَ و اللّه ِ ذلکَ الکتابُ إلَینا ··· فیهِ و اللّه ِ ما یَحتاجُ إلَیهِ وُلْدُ آدمَ مُنذُ خلَقَ اللّه ُ آدمَ إلى أن تَفْنَى الدُّنیا .
چون هنگام شهادت حسین بن على علیهما السلام رسید دختر بزرگ خود، فاطمه بنت الحسین علیه السلام، را خواند و نامه اى سر بسته و وصیت نامه اى سر گشاده به او داد؛ [چون] على بن حسین دچار چنان شکم روشى بود که گمان نمى کردند جان سالم به در برد. سپس فاطمه آن نوشته را به على بن الحسین علیهما السلام داد و به خدا قسم این نامه به ما رسید ··· سوگند به خدا که آنچه از زمان خلقت آدم تا پایان دنیا مورد نیاز فرزندان آدم بوده و هست در این نوشته وجود دارد!

فضایل امام زین العابدین علیه السلام
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

إذا کانَ یومُ القیامهِ یُنادی مُنادٍ : أینَ زینُ العابدینَ ؟ فکأنّی أنظُرُ إلى وَلَدی علیِّ بنِ الحسینِ بنِ علیِّ بن أبی طالبٍ یَخْطِرُ بینَ الصُّفوفِ .
در روز رستاخیز آواز دهنده اى صدا مى زند: کجاست زین العابدین (زیور پرستشگران) ؟ و من فرزندم على بن حسین بن على بن ابى طالب را مى بینم که صفها را مى شکافد [و پیش مى رود].

امام باقر علیه السلام :

إنَّهُ کانَ یَعولُ مائَهَ بَیتٍ مِن فُقَراءِ المَدینَهِ وَ کانَ یُعجِبُهُ أن یَحضُرَ طَعامَهُ الیَتامى وَ الأضِرّاءُ وَ الزَّمنی وَ المَساکینُ الَّذینَ لا حیلَهَ لَهُم وَ کانَ یُناوِلُهُم بِیَدِهِ وَ مَن کانَ مِنهُم لَهُ عِیالٌ حَمَلَهُ إلى عِیالِهِ مِن طَعامِهِ ، وَ کانَ لا یَأکُلُ طَعاما حَتّى یَبدَأ فَیَتَصَدَّقُ بِهِ .
او یکصد خانوار از فقراى مدینه را سرپرستى مى کرد ، و دوست داشت که یتیمان و تنگ دستان و افراد عاجز و مستمندان بیچاره بر سر سفره او حاضر شوند . او با دست خود براى آنها غذا مى آورد ، و اگر کسى از آنها عائله اى داشت ، حضرت از غذاى خود براى خانواده او مى برد . هیچ غذایى نمى خورد مگر این که ابتدا از آن صدقه مى داد .

امام باقر علیه السلام :

إنَّ عَلیَّ بنَ الحُسَینِ علیهما السلام قاسَمَ اللّه َ عزّ و جلّ مالَهُ مَرَّتَینِ .
على بن الحسین علیهما السلام اموال خود را دو بار با خداوند عزّ و جلّ تقسیم کرد .

امام صادق علیه السلام :پدرم مى فرمود :

کانَ أبی یَقولُ : کانَ عَلیُّ بنُ الحُسَینِ علیهما السلام إذا قامَ فی الصَّلاهِ کَأنَّهُ ساقُ شَجَرهٍ لا یَتَحرَّکُ مِنهُ شَیءٌ إلاّ ما حَرَّکَهُ الرّیحُ مِنهُ .
على بن الحسین علیهما السلام هرگاه به نماز مى ایستاد به ساقه درختى مى مانست که اصلاً تکان نمى خورَد مگر قسمتهایى از آن که باد تکان مى دهد .

امام صادق علیه السلام :

یُنادی مُنادٍ یومَ القیامهِ : أینَ زینُ العابدینَ؟ فکأنّی أنظُرُ إلى علیِّ بنِ الحسینِ علیهما السلام یَخْطِرُ بینَ الصُّفوفِ .
در روز رستاخیز ندا دهنده اى ندا مى دهد: کجاست زین العابدین (زینت پرستشگران)؟ و گویى على بن حسین علیهما السلام را مى نگرم که در میان صفها [ى مردمان] به پیش مى رود.

إعلام الورى:

وَ کانَت جاریهٌ لِعَلیِّ بنِ الحُسَینِ علیهما السلام تَسکُبُ عَلَیهِ الماءَ فَسَقَطَ الإبریقُ مِن یَدِها فَشَجَّهُ فَرَفَعَ رَأسَهُ إلیها فَقالَت الجاریهُ : إنَّ اللّه َ یَقولُ : «وَ الکاظِمینَ الغَیظَ» فَقالَ : کَظَمتُ غَیظی ، قالَت : «وَ العافینَ عَنِ النّاسَ» قالَ : عَفَوتُ عَنکِ قالَت : «وَ اللّه ُ یُحِبُّ الُمحسِنینَ» قالَ : اذهَبی فَأنتِ حُرَّهٌ لِوَجهِ اللّه ِ .
یکى از کنیزان على بن الحسین علیهما السلام براى آن حضرت آب مى ریخت [تا دستانش را بشوید ]آفتابه از دستش افتاد و صورت ایشان را زخمى کرد . على بن الحسین سرش را به طرف او بلند کرد ؛ کنیز گفت : خداوند تعالى مى فرماید : «و فرو خورندگان خشم» . حضرت فرمود : خشمم را فرو خوردم . کنیز گفت : «و گذشت کنندگان از مردم» . حضرت فرمود : از تو گذشتم . کنیز گفت : «و خداوند نیکوکاران را دوست دارد» . حضرت فرمود : برو ، تو را در راه خدا آزاد کردم .

حلیه الأولیاء:

سَمِعَ عَلیُّ بنُ الحُسَینِ علیهما السلام ناعِیَهً فی بَیتِهِ وَ عِندَهُ جَماعَهٌ فَنَهَضَ إلى مَنزِلِهِ ثُمَّ رَجَعَ إلى مَجلِسِهِ ، فَقیلَ لَهُ : أ مِن حَدَثٍ کانَتِ النّاعِیَهُ؟ قالَ : نَعَم ! فَعَزّوهُ وَ تَعَجَّبوا مِن صَبرِهِ . فَقالَ : إنّا أهلُ بَیتٍ نُطیعُ اللّه َ فیما نُحِبُّ ، وَ نَحمَدُهُ فیما نَکرَهُ .
على بن الحسین علیهما السلام با جماعتى نشسته بود که از درون خانه صداى زنى را شنید که از مرگ کسى خبر مى داد ، برخاست و به منزل خود رفت و لحظاتى بعد به مجلسش بازگشت . عرض کردند : آیا اتفاقى افتاده بود ؟ فرمود : آرى ! آن جماعت به حضرت تسلیت گفتند و از صبر و شکیبایى او شگفت زده شدند . حضرت فرمود : ما خاندانى هستیم که در امور خوشایندمان مطیع خداوندیم و در امور نا خوشایندمان ستایشگر او .

منبع: میزان الحکمه،جلد اول.

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام

بازدیدها: 0