تو دعا کن از راهی نهان به تو مدد می‌رسد

تو دعا کن از راهی نهان به تو مدد می‌رسد

🔹 در دعای کمیل این‏طور می‌خوانیم:
«یا رَبِّ یا رَبِّ یا رَبِّ، قَوِّ عَلی‏ خِدْمَتِک جَوارِحی وَ اشْدُدْ عَلَی الْعَزیمَةِ جَوانِحی وَ هَبْ لِی الْجِدَّ فی خَشْیتِک وَ الدَّوامَ فِی الْاتِّصالِ بِخِدْمَتِک»
پروردگارا! پروردگارا! پروردگارا! به اعضا و جوارح من نیرو بده ولی در راه خدمت خودت. (خودتان را بنده آماده به خدمت نشان می‌دهید. از خدا استمداد می‌کنید و نیرو می‌خواهید). نه تنها برای اعضا و جوارح خودم نیرو می‌خواهم. برای دل خودم و برای عزم و تصمیم خودم هم از تو نیرو می‌خواهم.
خدایا! به دل من عزم و تصمیم بده. اراده مرا محکم کن.

دعا یعنی

اصلًا دعا یعنی چه؟ بسیار خوب، ایمان دارم به غیب برای خودش، من برای خودم؟ نه، نکته‌ای می‌گویند که حرف خوبی است. می‌گویند یکی از تفاوتهایی که میان فلسفه الهی و دین و مذهب هست این است که فلسفه الهی (البته فلسفه‌های الهی‌ای که از مذهب مثل اسلام استمداد نکرده‌اند). حداکثر به خدایی جدای از عالم، به غیبی جدای از شهادت اعتقاد دارد. مثل یک آدم ستاره‌شناس که مثلًا می‌گوید. در منظومه شمسی ستاره‌‏ای کشف شد. به نام نپتون، در کهکشان چنین چیزی کشف شد.

خوب، هست که هست، به من چه مربوط؟ ولی در دین، عمده آن رابطه‌ای است که میان بنده و خدا، میان ما و جهان غیب برقرار می‌شود. دین از یک طرف ما را وادار می‌کند به عمل و کوشش و – به تعبیر امیرالمؤمنین(ع) – به خدمت، و از طرف دیگر می‌گوید پیوندها و رابطه‌هایی معنوی میان غیب و اینجا هست.

تو دعا کن. تو بخواه، تو استمداد کن. از یک راه نهانی که خودت نمی‏دانی. به هدف و نتیجه می‌رسی. می‌گوید صدقه بده. از یک راه نهانی که تو نمی‏‌دانی رفع بلا می‌کند.

دعا کن (که البته شرایطی دارد؛ اگر دعا با آن شرایط صورت بگیرد) شما از یک راه نهانی استجابتش را خواهید گرفت. تصمیم بگیر. از خداوند در کارها الهام بخواه. بعد می‌بینی در موقع معین، سر بزنگاه، خدا به قلب تو الهامی کرد. از غیب به تو مدد می‌رسد.

استاد مطهری، آزادی معنوی، ص۲۲۰-۲۱۹

 

eheyat

Views: 0