تولد نور پنجم اهل کساء

روز سوم شعبان سال چهارم هـ ق، امام حسین (ع) دومین ثمره ی پیوند خجسته و آسمانی امام علی (ع) و حضرت فاطمه‌ی زهرا (س) در مدینه در خانه وحی و ولایت چشم به جهان گشود.

پیامبر گرامی اسلام (ص) او را در آغوش گرفت و به امیرمؤمنان و حضرت فاطمه تبریک و تهنیت گفت. جبرئیل از آسمان فرود آمد و بیان داشت:

«سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا! این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون شُبَیر که به عربی «حسین» خوانده میشود نام بگذار؛ چون علی نسبت به تو همانند هارون به موسی بن عمران است، جز آن که تو خاتم پیغمبرانی.»

در روز هفتم ولادتش، پیامبر گرامی اسلام گوسفندی را برای او قربانی کرد و هم وزن موهایش نقره صدقه داد.

گزیده ای از فضایل امام حسین (ع)

همه ی مردم از اظهار محبت و لطف پیامبر(ص) نسبت به امام حسین(ع)  و از سخنانی که ایشان در شأن، ولایت و امامت او بر زبان می‌آوردند به مقام شامخ و عظمت آن امام آگاهمی شدند.

سلمان فارسی نقل میکند: رسول خدا(ص) را دیدم که حسین (ع) را بر زانوی خویش نهاده، او را می بوسید و می فرمود:

تو بزرگواری و پسر فردی بزرگواری و پدر بزرگوارانی، تو امامی و پسر امامی و پدر امامانی، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجتهای خدایی که آنان ۹ نفرند و آخرین ایشان قائم آل محمد(عج) است.»

و باز درباره ی آن حضرت فرمود:

«حسین(ع) از من و من از حسینم خداوند دوستداران حسین را دوست دارد.»

ابو هریره که از مخالفان خاندان امام علی(ع) بود، می گوید:

رسول خدا را دیدم حسن و حسین علیهم‌السلام را بر شانه های خویش نشانده و به سوی ما میاید وقتی به ما رسید، فرمود:

«هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی کرده است.

آن حضرت به جهت اینکه از آینده ی جهان اسلام و انحرافی که گریبانگیر تمام امتها شده بود بیم داشت.

همواره آن امام را مشعل فروزان راه راست امت، کشتی نجات از دام توفانهای هولناک انحراف از رهبری و تحریف دین و میزان کسب جنت و رضوان الهی معرفی میکرد:

«ای مردم این حسین(ع) فرزند علی(ع) است. به خدا قسم! او بی گمان در بهشت است دوستان او و دوستانِ دوستان او نیز همگی در بهشت اند.»

امامت امام حسین(ع)

امام حسین شش سال در کنار پیامبر گرامی اسلام زندکی کردند.

مادر عزیز و گرامی خود فاطمه ی زهرا (س) را بعد از وفات پیامبر و در هفت سالگی از دست داد و دیگر آغوش مهربان آن دریای مهر و محبت را ندید.

آن امام مدت سی و شش سال در کنار پدر بزرگوار خود زندگی کرد.

و در این سالها شاهد رنج ها و انزوای پدر بود و در شرایط سخت و بحران طاقت فرسای انحراف امت از خاندان پیامبر ، هم چون مادر بزرگوار و معصوم خود، هرگز پدرش را که مظهر علم و عدالت و آیینه ی تمام نمای کمال انسانیت بود تنها نگذاشت.

امام حسین بعد از شهادت پدر بزرگوارش در سال ۴۰ هـ.ق به مدت ده سال در کنار برادر بزرگوار خود و تحت لوای امامت ایشان زیست.

بعد از شهادت امام حسن (ع) در سال پنجاه ه.ق امامت به امام حسین(ع) رسید و آن حضرت به مدت یازده سال امامت امت اسلامی را عهده دار بودند.

اشعار ولادت امام حسین علیه السلام

بازدیدها: 0