جریان سفر اعرابی از زبان امام حسن علیه السلام

خانه / پیشنهاد ویژه / جریان سفر اعرابی از زبان امام حسن علیه السلام

تو در شبی که هوا صاف و روشن بود بیرون آمدی، ناگهان طوفان شدیدی وزید، تاریکی همه جا را فرا گرفت، آسمان تاریک گشت، ابرها تحت فشار قرار گرفتند، تو همانند اسب سرخ رنگی در تنگ‏نا قرار گرفتی که اگر پا جلو گذارد گردنش زده می‏شود و اگر برگردد پی خواهد شد.

جریان سفر اعرابی از زبان امام حسن علیه السلام

من هم اکنون تو را از جریان این سفرت آگاه می‏نمایم (و چگونگی آمدنت را بیان می‏کنم):

نه صدای پای کسی را می‏شنیدی، و نه صدای زنگی، در عین حال ابرها تو را احاطه کرده و ستارگان از دیدگان تو پنهان شده بودند که نه می‏توانستی به وسیله‏ی ستاره‏ای درخشان راه را بیابی و نه دانشی بود که تو را روشن نموده و آگاهت نماید.

مسافتی حرکت می‏کردی خود را در یک بیابانی بی‏پایان می‏دیدی که انتها نداشت و اگر بر خودت سختی می‏گرفتی و حرکت می‏کردی، ناگاه می‏دیدی که بر فراز تپه‏ای راه افتاده و مسیر زیادی را از راه، دور شده ‏ای، بادهای تندی تو را از پای در می‏ آوردند، و خارها در یک فضای تاریک و نیز رعد و برق ترسناک تو را آزار می‏دادند، تپه ‏های آن بیابان تو را به وحشت انداخت و سنگریزه‏هایش تو را خسته کرده بودند، که ناگاه متوجه شدی که نزد ما هستی، چشمت روشن گردیده و دلت باز و آه و ناله‏ات برطرف شد.

گویا از اعماق دلم خبر می‏دهی

اعرابی (که از این بیانات امام حسن علیه‏السلام در شگفت شده) گفت: پسر جان؛ تو از کجا می‏ گویی؟ گویا از اعماق دل من پرده برداشتی، گویا تو با من حاضر بودی و چیزی از من نزد تو پنهان نیست، گویا تو علم غیب داری. آنگاه عرض کرد: ای پسر؛ اسلام را برای من بیان کن.

امام حسن علیه‏ السلام فرمود: الله اکبر؛ بگو:

أشهد أن لا اله الا الله وحده لا شریک له، و أن محمدا عبده و رسوله.

گواهی می‏دهم که معبودی جز خدا نیست که یکتا است و شریکی ندارد و همانا محمد صلی الله علیه و آله و سلم بنده و فرستاده ‏ی او است.

در این هنگام اعرابی اسلام آورد و اسلام وی نیکو شد، پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم و مسلمانان از این امر خوشحال و مسرور شدند، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم قسمتی از قرآن را به او آموخت.

اعرابی عرض کرد: ای رسول خدا؛ اجازه می‏فرمایید نزد قومم باز گردم و آنها را از این جریان آگاه سازم؟

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به او اجازه داده و او به سوی قومش بازگشت.

آنگاه اعرابی با گروهی از قبیله ‏ی خود بازگشته و مسلمان شدند.

پس از این قضیه هرگاه مردم به امام حسن علیه‏ ا لسلام نگاه می‏کردند می‏گفتند: به این شخص مقام و منزلتی عنایت شده که به احدی از جهانیان عطا نشده است( بحارالانوار،ج۴۳،ص۳۳۳،صحیفه الابرابر،۲/۱۶۲،ح۴۳)

منابع:

۱٫برگی از فضایل وکرامات اهل بیت علیهم السلام،فاطمه عسگری،lوسسه فرهنگی هنری مشعر،تهران،۱۳۹۱،ص۷۱-۷۳٫

۲٫ اعجاز امیران عالم،احمد متوسل،انتشارات دارالفکر،صص۴۲-۴۶٫

درخت خرما

امام مجتبى علیه السلام در یکى از سفرها، با مردى از فرزندان «زبیر» هم‌سفر شد. در میان راه به منزلگاهى رسیدند و براى برداشتن آب و استراحت توقف کردند. همراهان ایشان زیر نخل خشکیده‌اى، فرشى براى امام پهن کردند و امام روى آن نشست. آن مرد نیز پارچه‌اى کنار امام پهن کرد و بر آن نشست. وقتى چشم مرد به آن نخل خشکیده افتاد، گفت: «کاش این نخل خشک خرما مى‌داد و کمى خرما مى‌خوردیم» . امام مجتبى علیه السلام خطاب به او فرمود: «خرما مى‌خواهى؟» در پاسخ گفت: «آرى» .امام دست به سوى آسمان دراز کرد و دعا فرمود. در این هنگام، درخت خرما در عین ناباورى حاضران سبز شد، برگ درآورد و خرماى اعلایى داد. ( مناقب آل ابى‌طالب، ج ۴، ص ٩٠)

منبع: برگی از فضایل و کرامتهای اهل البیت علیهم السلام،فاطمه عسگری،موسسه فرهنگی هنری مشعر،تهران:۱۳۸۱،صص۷۰-۷۱٫

نیایش پذیرفته

مردم که از ستم «زیاد بن ابیه» به تنگ آمده بودند، پیش امام مجتبى علیه السلام از او شکایت کردند. امام نیز دست به دعا برداشت و او را نفرین کرد و فرمود: «خدایا! انتقام ما و شیعیانمان را از زیاد بن ابیه بگیر و عذاب خود را به او بنما، به راستى که تو بر هر چیزى توانا هستى» .

در آن هنگام، خراشى در انگشت شست دست او پدیدار شد و زخم تمام دستش را تا گردن فرا گرفت. سپس ورم کرد و سبب مرگ زیاد شد. ( مناقب آل ابى‌طالب، ج ۴، ص ١٠)

منبع: برگی از فضایل و کرامات اهل بیت علیهم السلام،فاطمه عسگری،موسسه فرهنگی هنری مشعر،تهران:۱۳۹۱،ص۶۹٫

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام