چشم های هرزه به دنبال خود، دل های هرزه را بوجود می آورد. دل هرزه یعنی چه؟ یعنی دلی که محبت سالم و صحیح در آن پایدار نمی ماند. مرتب محبت ها در آن وارد و از آن خارج می شوند. در میان انسان ها هرزه دلان فراوانند.
شما در داستان ها، فیلم ها و خبرهایی که می شنوید، بعضی از زندگی های کسانی را که در اجتماعات بی ایمان زندگی می کنند، ملاحظه می کنید.
مرد زن خودشان را در معرض محبت های گوناگون که به آن عشق می گویند – در واقع عشق هم نیست و محبت زودگذر است – قرار میدهند و محرم و نامحرم هم سرشان نمی شود. نتیجه این گونه ارتباط ها چیست؟
آن است که کانون اصلی محبت – یعنی خانواده – به سردی می گراید و زن و شوهر که باید به هم عشق بورزند، نسبت به یکدیگر دلسرد، بی اعتنا و بی اهتمام میشوند.
برای پرهیز از هرزگی دل از کجا باید شروع کرد؟
از کنترل همین دروازه ی کوچک که چشم و زبان نامیده می شود.
در قرآن به زن ها می گویند حتی در حرف زدن با مردهای بیگانه و نامحرم، به گونه ای تکلم نکنید که آن کسی که در دلش مرض است – یعنی هرزه دل است – در طمع بیفتد.
انتهای مطلب/
بازدیدها: 481