متن این دلنوشته بدین شرح است:

رفیق نیمه راه …
به کجا چنین شتابان سید مظلوم و قهرمان
شروع رفاقت‌مان به سال ۱۳۶۲
در شهر هرمل لبنان برمیگردد
روزهایی که در کنار هم فعالیت میکردیم
عاشقت شدم و در گوشه قلبم نشستی
این عشق روز به روز بیشتر شد
در این سالها هر زمانی که به لبنان سفر میکردم باید به دیدارت می‌آمدم
و خدا این توفیق را همیشه به من هدیه میداد
که آخرین دیدارمان قبل از شیوع کرونا بود
من در انتظار دیدار مجدد بودم
که خبر شهادتت همه وجودم را آتش زد
و از لحظه شنیدن این خبر تلخ سوختم
و هنوزم که هنوز است از سوزش جگرم احساس عطش میکنم

سیدجان خاطرات را که مرور میکنم
نگاه پرمعنایت ؛ لبخندهای زیبایت
لحن دلنشین و رفتارهای برادرانه‌ات
در نبودت فقط سوزش جگرم را زیاد میکند
پس برایم دعا کن

رفیق نیمه راه
شما که به آرزوی دیرینه‌ات رسیدی
پس رفیقت رو از یاد نبر
و برای پیوستن به جمع شما
و یاران شهیدم دعایم کن
که این آرزو را از سال‌های دفاع مقدس به دل دارم

سیدحسن‌عزیز اگر امام و‌ رهبرم فرمان دهد
برای ادامه راهت به لبنان سفر میکنم
و در کنار برادرانم در حزب‌الله تا پای جان می‌مانم
و جانم را فدا میکنم
چون میدانی که همیشه عاشق شهادت بوده و هستم

برادرم ؛ واژه شهید زیبنده ی قبل از نامت‌ بود
و شهد شهادت گوارای وجودت

مرا بالی‌ست از پرواز مانده
قدم‌هایی‌ست در آغاز مانده
شهیدان دستهایم را بگیرید
منم همراه از ره بازمانده

علی مالکی نژاد
۱۴۰۳/۰۷/۰۹