از عوامل ذلت و خواری

وَ قَالَ امیرالمومنین (علیه السلام): «أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَ رَضِيَ بِالذُّلِّ مَنْ كَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَ هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهَا لِسَانَه».

شناخت ضدّ ارزش ها:
«(اخلاقى) و درود خدا بر او، فرمود: آن كه جان را با طمع ورزى بپوشاند خود را پست كرده. و آن كه راز سختى هاى خود را آشكار سازد خود را خوار كرده. و آن كه زبان را بر خود حاكم كند خود را بى ارزش كرده است.»۱

امیرالمومنین امام علی عليه السلام در اين کلام نورانى اش به پيامدها و آثار سوءِ سه رذيله اخلاقى، در عباراتى کوتاه و فشرده اشاره فرموده است.

در ابتدا مى فرمايد: «هر کس طمع را پيشه کند خود را حقير ساخته است». (أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ).

واژه «طمع» به معناى بيش از حق خود طالب بودن؛ و گرفتن مواهب زندگى از دست ديگران است.

و تعبير به «استشعر» که به معناى پوشيدن لباس زيرين است اشاره به اين است :

که طمع را به خود چسبانده و از آن جدا نمى شود؛ بديهى است که افراد طمع کار براى رسيدن به مقصود خود بايد تن به هر ذلتى بدهند و دست سؤال به سوى هرکس دراز کنند؛ و شخصيت خود را براى ميل به اهداف طمعکارانه خود بشکنند.

 منبع:

۱.حکمت دوم نهج البلاغه

۲.شرح نهج البلاغه آیت الله مکارم شیرازی

شرح کوتاه حکمت یکم نهج‌البلاغه/درس هایی از کلام امیر مومنان علیه السلام

بازدیدها: 0