شعر|به مناسبت شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها(7)

 آینه با آینه شد رو‌به‌روی

خوش بود آیینه‌ها را گفت‌و‌گوی

گرچه پنهان بود راز سینه‌ها

هیچ پنهان نیست از آیینه‌ها

منعکس در آینه، تصویر شد

بی‌نهایت، دردها تکثیر شد

بسته لب، از شرح سوز و سازها

چشم‌ها گفتند بر هم رازها

رازها گفتند با هم با نگاه

هر دو آیینه، مکدّر شد ز آه

گفت ای آیینۀ بشکسته‌ام

جز تو، در بر روی عالم بسته‌ام

ای بهشت آرزوهای علی

ای دو چشمت دین و دنیای علی…

شام غم را پرتوِ اُمّیدِ من

کوکب من، ماه من، خورشید من!

ای نچیده گل زِ رویت آفتاب

وی ندیده شب، شبِ مویت به خواب

در دل هر ذرّه، نور مِهر تو

مِهر هم، سایه‌نشینِ چهر تو

یک نگاهت بِه ز صد خُلد بَرین

نی، که یک ایمای تو خُلدآفرین!

*****

خانۀ ما گرچه از خِشت است و گِل

خشت روی خشت نَه، دل روی دل

آستانش، آسمانِ آسمان

سقف، بالاتر ز بام کهکشان

پایۀ دیوار آن، بر طاق عرش

وز پَرِ خود عرشیان آورده فرش

خاک آن را، شُسته آب سلسبیل

گَرد آن را رُفته، بال جبرئیل

ناودان‌ریزش، بِه از ماءِ مَعین

بوریایش، گیسوانِ حور عین

روشنی زین خانه دارد، نور هم

روزَنَش، بُرده سبق از طور هم

کی به سینا پای، موسی می‌گذاشت

گر سُراغِ خِشتی از این خانه داشت

«لَنْ تَرانی» بوده زین سینا جدای

رفته از این خانه، هر کس تا خدای…

هر تنی جان و، ز جان جانانه‌تر

هر گُهر از آن گُهر، دُردانه‌تر

دخترانت بانوان مریمند

هر دو در عِزّت عَلم در عالمند

تا تو هستی قبلۀ کاشانه‌ام

کعبه می‌گردد به گِرد خانه‌ام

*****

آنچه در این خانه خود را می‌نُمود

عشق بود و عشق بود و عشق بود

رو بدین سو دارد از هر سو، بهشت

تا بگیرد از تو رنگ و بو بهشت

خانۀ ما گُلبنِ صدق و صفاست

فاش ‌گویم خانۀ عشق خداست

نورها از پرتو روبند توست

آفتاب خانه‌ام لبخند توست

عین و شین و قاف، بی تو عشق نیست

غیر تو معنای این سه حرف، کیست؟

*****

ما غریبیم و شناسای هَمیم

دولت بیدار و رؤیای همیم

چون دو مصرع، روبرو با هم شدیم

شاه‌بیت شعر عشق و غم شدیم…

ای تبسّم، آرزومند لَبَت

ای سحر، مست از مناجات شَبَت…

گو بگردانند روی از من همه

دوست تا زهراست، گو دشمن همه!

گو به آن، کز تیغ من در واهمه‌ست

ذوالفقارم جوهرش از فاطمه‌ست

با چه جُرأت در دلت غم پا بهشت

کوثر من نیست جای غم، بهشت

آسمانِ چشمِ تو تا اَبری است

کاسۀ صبرم پُر از بی‌صبری است

نَفْسِ هستی زندۀ انفاس توست

چَرخشِ نُه‌چرخ، با دستاس توست

شد دل دستاس هم پابستِ تو

مفتخر از بوسه‌ها بر دستِ تو

جانمازت، ای بهشت خانه‌ام،

بُرده دل از خشت خشت خانه‌ام

از جلالت، مَحوِ تو ختم رسل

وز جمالت عقل کُل شد، عشق کل

آن که بر فرق رسولان تاج بود

پُشتْ‌گرم از تو شب معراج بود

گفت ای از تو، وجود مُمکنات

نی عزیز من! عزیز کائنات

ای تو را دست خدا در آستین

مرکز هستی، مشو خانه‌نشین

خیز و با داغت چو لاله خو مگیر

در بغل همچون جَنین، زانو مگیر

خیز، ای حق‌ جوشن و زهرا‌ زِره

مانده بر دست تو چشم هر گِرِه

از چه رو در خانۀ محنت‌زده

مانده‌ای چون مردم تهمت‌زده

غم مَبادَت ای سلام بی‌جواب

نیست در خفّاش، مِهرِ آفتاب

آتش باطل همه افروختند

بیشتر از در، دل حق سوختند

*****

آدمی در صورت و، شیطان‌سرشت،

دوزخی افروخت، بر باغ بهشت…

شعله‌ها تا دامن ناهید رفت

دودِ در، در دیدۀ خورشید رفت…

بین دود و آتش و دیوار و در

بهر طفلم کردم احساس خطر

هرچه نیرو داشتم بردم به کار

تا نبیند غنچه‌ام آسیب خار…

تا که باطل با حقیقت در فِتاد

آیه‌ای از سورهٔ کوثر فتاد

لیک بر من هر قَدَر بیداد رفت

چون تو را دیدم همه از یاد رفت…

*****

یافتم میقات من پشت دَر است

حفظ «رَبُّ ‌الْبَیت» از حج برتر است

رَمی شیطان کردم از اَمرِ جلیل

تا بگیرم کعبه از اصحاب فیل

بسته بودم پشت در، اِحرام خود

رَهسپَر کردم به مسجد، گام خود

سعی کردم تا نماند فاصله

از صفا تا مَروِه کردم هَروَله

گفتم او شمع است و من پَروانه‌ام

برنگردم بی علی در خانه‌ام

حجّ من، رخسار حیدر دیدن است

طوف من، دور علی گردیدن است

آن قَدَر ای قبلۀ بیت‌الحرام

دُورِ تو گشتم که شد حَجّم، تمام

*****

گفت ای هستی من از هستِ تو

باعثِ برپایی من دستِ تو

نیست غم، گر خلق با من دشمن است

تا تویی با من، دو عالم با من است

وی به نخل آرزویم شاخ و برگ

ای هوادار علی، تا پای مرگ

زآن‌همه ایثار، مَرهون توأم

ای سراپا عشق، ممنون توأم

دیدمت ای کوکب اقبال من

بود چشمت، باز هم دنبال من

نام خود را خصم داغ ننگ زد

دید با خود شیشه داری، سنگ زد

ای صدف، آن گوهر یکدانه کو؟

علی انسانی

بازدیدها: 233