علامه كمال الدّين محمد بن طلحه شافعى از اکابر و رؤساي علماي شافعي (متوفي 625 هـ) که در فقه و اصول و حديث بر ديگران برتری داشته در شأن امام كاظم عليه السّلام چنين مى گويد:
«امام بلند مقام، بزرگ شأن، كه شبها را با عبادات بسيار، به پايان مى رسانيد، و در عبادت خدا، كوشش فراوان داشت، و بر انجام اطاعتهاى الهى، مداومت مى نمود، داراى كرامتهاى آشكار، كه شب را تا بامداد با سجده و قيام به سر مى آورد، و روز را با روزه و صدقه به پايان مى رسانيد، و به خاطر آنكه حلم و شكيبائى بسيار داشت، و نسبت به كسانى كه به او ستم روا مى داشتند، عفو و گذشت داشت، با عنوان «كاظم» (فروبرنده خشم) ناميده شد. آن بزرگمرد الهى، با احسان و لطف خود، گنهكاران را مجازات مى كرد، و با عفو و بخشش با كسانى كه به او جفا كرده بودند، برخورد مى نمود، و به خاطر آنكه، عبادت بسيار مى نمود، به او «عبد صالح» (بنده شايسته) گفتند، و در عراق به عنوان «باب الحوائج الى اللّه» [دربان روا كننده نيازها در درگاه خدا] ناميده مى شد، به خاطر اينكه متوسّلان به خدا، با واسطه قرار دادن او، رفع نياز مى كردند، كرامتها و عظمت مقامات او، عقلها را حيرت زده كرده است، و حكم مى كنند كه آن حضرت در پيشگاه خدا آنچنان در جايگاه عالى صدق و صفا قرار داشت كه غير قابل لغزش و زوال است»
منبع: نگاهى بر زندگى چهارده معصوم عليهم السلام، شیخ عباس قمی , ص: 277
به کانال هیات رزمندگان اسلام بپیوندید
بازدیدها: 47