مسابقه معارفی | ویژه دهه ولایت

مسابقه معارفی  | ویژه دهه ولایت

مسابقه معارفی پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام در آستانه عید سعید قربان، عید سعید غدیر خم و به یمن ایام پر برکت دهه ولایت منتشر شد. علاقه مندان می توانند با پاسخ درست به سوالات برنده این دوره از مسابقه معارفی سایت هیات رزمندگان اسلام باشند.

به  افرادی که به تمام سوالات پاسخ درست بدهند، به قید قرعه جوایز نقدی اهداء می گردد.

پس از فالو کردن پیج اینستاگرام هیات و لایک پست مسابقه غدیر با وارد کردن آیدی اینستاگرام خود شانستان را دوبرابر کنید.

مخاطبان گرامی:

پاسخ سوالات فوق را می توانید در متن ذیل بیابید.

غدير؛ ناسخ سفسطه‌هاى جدايى دين از سياست

در آن موقعيّت مهم و حسّاس كه پيغمبر اكرم (عليه‌وعلى آله‌الصّلاة والسّلام) آخرين ماه‌هاى حيات مبارك خود را ميگذراند، اميرالمؤمنين (عليه‌السّلام) را به ولايت، يعنى سرپرستى مسلمين و به حكومت، يعنى مديريّت جامعه‌ى اسلامى نصب فرمود. ولايتى كه در اينجا مورد نصب و محلّ اشاره‌ى پيغمبر اسلام قرار گرفته، صرفاً آن ولايت كلّيّه‌ى الهيّه‌ى معنوى كه مبتنى بر عناصر ديگرى است، نيست؛ بلكه يك امر الهى و يك فرمان آسمانى و ملكوتى است، كه با اين بيان تشريعى نبوى كه فرمود «من كنت مولاه فهذا علىّ مولاه» ^[1]؛ قابل نصب و جعل نيست. اين بيان پيغمبر كه ولايت را به اميرالمؤمنين (عليه‌السّلام) سپرد، مبيّن نصب تشريعى است و به معناى حكومت، مديريّت جامعه‌ى اسلامى و ولايت امر مسلمين است كه البتّه با ولايت كلّيّه‌ى الهيّه كه در وجود مقدّس پيغمبر و ائمّه‌ى هدى (عليهم‌السّلام) وجود داشت، همراه است. آن ولايت به آن معنا، در ائمّه‌اى هم كه به ولايت ظاهرى نرسيدند وجود داشت. ولايتى كه از آنِ اميرالمؤمنين (عليه‌السّلام) و منصوب پيغمبر بود، ولايت سياسى بود. همان معنايى كه ذات اقدس پروردگار آن را به‌وسيله‌ى پيغمبر اكرم در اسلام به وجود آورد و جعل كرد؛ و با آن معلوم شد كه اسلام در رديف والاترين احكام و مقرّرات خود، مسئله‌ى حكومت و ولايت و سرپرستىِ امّت را دارد؛ اگر كسى از اين بُعد به موضوع غدير نگاه كند، بسيارى از اشتباهاتى كه متأسّفانه در طول قرنها در اذهان وجود داشته است، بايد براى او زايل شود.^[2][3]

اينها همه، مربوط به گذشته است. يكى از بزرگ‌ترين خدماتِ حركت عظيم دينى ملّت ايران، اين بود كه افسانه‌ى غلط «جدايى دين از سياست» را زايل كرد و از بين برد. هم مردم با انگيزه‌ى دين وارد ميدان شدند و پرچم آزادى بلند كردند، و هم به دستور دين، مناديان احكام دينى و علماى بزرگ، پيشروِ قافله‌ى آنها شدند و به حركت درآمدند تا اينكه آن حركت، منتهى به حاكميّتِ دينِ خدا در اين كشور شد؛ آن‌گاه براى مسلمين، روشن گرديد كه امور سياسى و برتر از همه‌ى امور سياسى، امر حكومت و ولايت با دين عجين است و از دين جدايى‌پذير نيست.

وقتى نصوص و متون دينى، معناى خود را آشكار كرد، همه فهميدند كه سالها به چنين امر واضحى توجّه نداشته‌اند. بديهى است كه يك انحراف، وقتى از سوى دشمنانِ خوشبختىِ يك ملّت پشتيبانى ميشود، به آسانى از بين نميرود؛ بنابراين، استدلالهايى جديد براى جدايى دين از سياست درست شد. استدلال كردند كه «اگر دين را وارد سياست كنيم و اگر سياستِ يك كشور از دين سرچشمه و منشأ بگيرد، چون امور سياسى

و امر حكومت، مشكلات دارد، دنبالش نارضايى‌ها، دلزدگى‌ها و ناكامى‌ها است؛ لذا، اين امر موجب ميشود كه مردم از اصل دين بيزار شوند؛ پس، دين بايد بكلّى از سياست كنار برود، جنبه‌ى قداست پيدا كند، نورانيّتى بيابد، به كنارى بنشيند و به امور معنوى و ذهنى و روحى مردم بپردازد.» امروز ايادى استكبار، در دنيا بخصوص دنياى اسلام با شيوه‌هاى مختلف اين استدلال و نظريه را ترويج ميكنند.^[4]

ناسخ اين سفسطه‌ها غدير است. در موضوع غدير، نبىّ مكرّم اسلام به پيروى از امر خدا و به‌خاطرِ عمل به آيات صريح قرآن، يكى از بالاترين واجبات را انجام داد: «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمٰا بَلَّغْتَ رِسٰالَتَهُ‌»^[5]. قضيّه‌ى نصب اميرالمؤمنين (عليه‌السّلام) به ولايت و خلافت، آن‌قدر مهم است كه اگر آن را انجام ندهى، رسالت خود را انجام نداده‌اى! يا مراد اين است كه رسالت در اين قضيّه‌ى بخصوص را انجام نداده‌اى؛ چون خداوند متعال دستور داده است كه اين كار را انجام بده؛ يا از اين بالاتر، اصل رسالت پيغمبر، با انجام ندادن اين كار، مورد خدشه قرار ميگيرد و پايه‌اش متزلزل ميشود؛ احتمال اين هم هست. كأنّه اصل رسالت، تبليغ نشده است! احتمال دارد، معنا اين باشد كه در اين صورت، قضيّه خيلى اهمّيّت پيدا ميكند. يعنى موضوع تشكيل حكومت، امر ولايت و امر مديريّت كشور، جزو متون اصلى دين است و پيغمبر، با اين عظمت، اهتمام مى‌ورزد و اين رسالت خود را در مقابل چشم آحاد مردم، به كيفيّتى انجام ميدهد كه شايد هيچ واجبى را اين گونه ابلاغ نكرده است؛ نه نماز را، نه زكات را، نه روزه را و نه جهاد را. مردم را از قشرها و قبايل و مناطق مختلف، بر سرِ چهار راه بين مكّه و مدينه به انگيزه‌ى انجام امرى مهم جمع كند؛ آن‌گاه چنين رسالتى را ابلاغ فرمايد، كه در دنياى اسلام بپيچد كه پيغمبر، پيام جديدى را ابلاغ فرمود.^[6]

با قطع نظر از شخص اميرالمؤمنين (عليه‌السّلام) و موضوع منصوب بودن

آن حضرت كه شيعه متمسّك و پايبند به اين معنا است، ديگران به اين بخشِ قضيّه، توجّه چندانى نكردند و نصب اميرالمؤمنين (عليه‌السّلام) را مورد ملاحظه قرار ندادند [درحالى‌كه] در اين قضيّه، اصل مسئله‌ى نصب حاكم، مسئله‌ى مهمّى است كه پيام غدير است. چرا بايد اين پيام روشن را كه پيغمبر اكرم، مؤسّس اسلام به همه‌ى مسلمين داده است، العياذ بالله ناديده گرفت‌؟ آنجا كه ميگويد: «مسلمانان! دين را از اساس زندگى و از امر حكومت كه پايه‌ى زندگى فردى و اجتماعى است، جدا نكنيد؛ دين را به گوشه‌ى خلوتِ خانه‌ها و ذهن و مسائل روحى منحصر نكنيد؛ دين را به انزوا نيندازيد.» اساس زندگى بشر – كه بر پايه‌ى حكومت است – امرى است متوجّه دين؛ مسئوليّتى است بر دوش دين و دين بايد اين كار را انجام دهد. هيچ‌كس هم آن روز اين معنا به ذهنش نيامد كه مگر مردم صغيرند كه ولى ميخواهند؟ سفسطه‌ى عوامانه‌اى كه بعضى افراد با ظواهر علمى و استدلالى مطرح ميكنند. سرپرستى، همه‌جا به معناى سرپرستى آدم قاصر نيست؛ آموزگارى و معلّمى، همه‌جا به معنى معلّمىِ كلاس اوّل دبستان نيست؛ ما اگر به يك استاد دانشگاه گفتيم معلّم؛ بگوييم اهانت شد؛ چون به معلّم كلاس اوّل هم معلّم ميگويند. معلّمى در هرجا، به اقتضاى خودِ آنجا است؛ معلّم دانشگاه، معنا و اقتضايى دارد؛ معلّم كلاس اوّل، يك اقتضا دارد. سرپرستى محجور و صغير، معنايى و اقتضايى دارد؛ سرپرستى امّت اسلامى، سرپرستى جنگ، سرپرستى صلح و سرپرستى سياست هم، معناى ديگر و اقتضاى ديگرى دارد؛ اينها قابل خَلط نيستند؛ اين، پيام غدير است.^[7]

امام راحلِ بزرگوارِ ما، بزرگ‌ترين حق را از اين ناحيه به گردن امّت اسلامى دارد كه آحاد مردم را به مسئوليّت خودشان كه دخالت در امر حكومت است، متنبّه و واقف كرد؛ از اين رو است كه در نظام اسلامى، هركس متديّن به عقيده و شريعت اسلامى باشد، در امر حكومت داراى

مسئوليّت است. هيچ‌كس نميتواند خود را از موضوع حكومت كنار بكشد. هيچ‌كس نميتواند بگويد: «كارى انجام ميگيرد؛ به من چه‌؟» در موضوع حكومت و مسائل سياسى و مسائل عمومى جامعه در نظام اسلامى، «به من چه» نداريم؛ مردم بركنار نيستند. بزرگ‌ترين مظهر دخالت مردم در امور حكومت، غدير است؛ خودِ غدير اين را به ما آموخت و لذاست كه عيد غدير، عيد ولايت است، عيد سياست است، عيد دخالت مردم در امر حكومت است، عيد آحاد ملّت و امّت اسلامى است. اين عيد، مخصوص شيعه هم نيست؛ جا دارد و حق آن است كه همه‌ى امّت اسلامى، اين روز را براى خودشان عيد بدانند. غدير، عيد اميرالمؤمنين (عليه‌السّلام) هم هست و شيعيان آن حضرت، به‌طور ويژه از اين عيد استفاده ميكنند.^{[8] [9]}

 

[1]  . بحار الانوار، ج ۳۷

[2]  . در ديدار كارگزاران نظام، به‌مناسبت عيد غدير خم ۱۳۷۵/۲/۱۸

[3] خامنه‌ای، علی، رهبر جمهوری اسلامی ایران، سیاست، صفحه: ۱۲، مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی، دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای، انتشارات انقلاب اسلامی، تهران – ایران، 1398 ه.ش.

[4] خامنه‌ای، علی، رهبر جمهوری اسلامی ایران، سیاست، صفحه: ۱۳، مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی، دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای، انتشارات انقلاب اسلامی، تهران – ایران، 1398 ه.ش.

[5]  . سوره‌ى مائده، بخشى از آيه‌ى ۶۷، ترجمه: «… و اگر نكنى پيامش را نرسانده اى…».

[6] خامنه‌ای، علی، رهبر جمهوری اسلامی ایران، سیاست، صفحه: ۱۴، مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی، دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای، انتشارات انقلاب اسلامی، تهران – ایران، 1398 ه.ش.

[7] خامنه‌ای، علی، رهبر جمهوری اسلامی ایران، سیاست، صفحه: ۱۴، مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی، دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای، انتشارات انقلاب اسلامی، تهران – ایران، 1398 ه.ش.

[8]  . در ديدار كارگزاران نظام، به‌مناسبت عيد غدير خم ۱۳۷۵/۲/۱۸

[9] خامنه‌ای، علی، رهبر جمهوری اسلامی ایران، سیاست، صفحه: ۱۵، مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی، دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای، انتشارات انقلاب اسلامی، تهران – ایران، 1398 ه.ش.

بازدیدها: 0

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام