چرا امام حسین (علیه السلام) در عاشورا خون مبارکشان را به آسمان پرتاب کردند؟

تاریخ گزارش داده است که امام حسین (علیه السلام) هم مشتی از خون خود و هم مشتی از خون حضرت علی اصغر را در روز عاشورا به آسمان پرتاب کردند.

در باره فلسفه این عمل می توان گفت که آن حضرت می خواستند پیام نهضت خود را تا ابد به جهانیان برسانند؛ و در این راستا از این شیوه استفاده کردند که صحنه کربلا را بیشتر آغشته به خون کنند. به عبارت دیگر حضرت پیام خود را با خون خود و یارانش بر صفحه کربلا نقاشی کردند تا این نقاشی برای همیشه ماندگار شود.

طبرى می گوید : هشام به نقل از عمرو بن شمر، از جابر جعفى روایت کرده است که: امام حسین (علیه السلام) در اثر جنگیدن تشنه شد و تشنگى اش شدّت یافت. نزدیک شد تا آب بنوشد، حصین بن نمیر تیرى افکند که بر دهان امام نشست. امام شروع کرد به گرفتن خون از دهانش و آن را به آسمان مى پاشید. سپس خدا را حمد و ثنا گفت و دستان خود را جمع کرد و گفت : خداوندا! آنان را نابود کن و بر روى زمین کسى از آنان باقى نگذار . [۱]

البته، امام حسین (علیه السلام) بعد از شهادت حضرت علی اصغر (علیه السلام) هم خون آن حضرت را بر آسمان پرتاب کردند.

در باره فلسفه این عمل امام حسین (علیه السلام) می توان گ فت که آن حضرت می خواستند با این کار پیام خونین نهضت خود را تا ابد به جهانیان برسانند؛ چرا که هر چه خون شهید بیشتر ریخته شود این ندا بیشتر به جهان و جهانیان می‏رسد. مانند این که، در روز عاشورا، از سویی حرّ توبه می‏کند و می خواه د خون خو د را در راه اهداف امام حسین (علیه السلام) بریزد، یقیناً شهادت حرّ موجب نجات امام از دست لشکریان یزید نمی شود. و از سوی دیگر امام نیز ممانعت نکردند و بلکه خود بارها از مردم خواسته است که یاری اش کنند و در رکابش به شهادت برسند. اینها نشان می‏دهد که اباعبدالله (علیه السلام)، خونین شدن نهضت حسینی را می‏خواستن د و تعمّد داشت که تاریخ و پیام خودش را با این رنگ ثابت و زایل‏ نشدنی بنویسند.

به هرحال   اینها صحنه های تکان دهنده صحرای کربلاست و قضایایی است که پیام امام حسین (علیه السلام) را برای همیشه در دنیا جاوید و ثابت و باقی ماندنی می‏کند . [۲]

[۱] الطبری، أبو جعفر محمد بن جریر،‏ تاریخ طبری، تحقیق محمد أبو الفضل ابراهیم، ج ۵، ص ۴۴۹، ، بیروت، دار التراث ، ط الثانیه، ۱۳۸۷/۱۹۶۷.

[۲] برای آگاهی بیشتر، نک: شهید مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، ج ۱، صص ۲۷۳ – ۲۷۷، انتشارات صدرا، چاپ چهاردهم، ۱۳۶۸ش.

منبع:ثقلین

بازدیدها: 248