چرا باید پاسخ به عاملان ترور فخری‌ زاده قاطع باشد؟

پرونده هسته ای ایران یکی از مناقشه برانگیزترین موضوعاتی است که جمهوری اسلامی در طول ۴۰ سال گذشته با آن درگیر بوده است. کشورهای غربی با القای اینکه رویکرد ایران در حوزه هسته ای خطرناک است و به سمت ساخت سلاح هسته ای حرکت می کند، طیف وسیعی از تحریم ها و فشارها در همه عرصه ها، به ویژه اقتصادی، بر کشور تحمیل کرده اند.

ترور اخیر هم در حالی رخ داد که پیش از این برخی اساتید مؤثر در پرونده هسته ای نیز به دست جوخه های ترور که بنا بر شکل اجرا دست صهیونیستها را می توان به وضوح در آن دید، به شهادت رسیده بودند: مسعود علی محمدی، مجید شهریاری، داریوش رضایی نژاد، مصطفی احمدی روشن و… از جمله افراد مؤثر در پرونده هسته ای ایران بودند که به دست تیم های ترور با پشتیبانی رژیم صیونیستی به شهادت رسیدند.

ترور شهید فخری زاده از این جهت اهمیت پیدا می کند که نام این شهید بزرگوار اولین بار در جریان مناقشات هسته ای به بیرون درز کرد. نام و مشخصاتش در گزارش های آژانس آمد و بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی نیز در جریان یک نشست خبری با تأکید بر نام او اعلام کرد که این فرد یکی از مؤثرترین افراد ایران در پرونده هسته ای است.

ترور دانشمندان هسته ای و افراد مؤثر در حکومت های مخالف رژیم صهیونیستی از دیرباز و از زمان تشکیل این رژیم در دستور کار اصلی آنها قرار داشته است و بنا بر این سیاست که به گفته موشه دایان «اسرائیل باید مثل یک سگ هار باشد تا کسی جرئت سر و کله زدن با آن را نداشته باشد»، نه تنها این موضوع مخفی نگه داشته نشده است، بلکه به شکلی واضح از سوی مقامات و افراد وابسته به این رژیم تبلیغ نیز می شود.

در واقع اگر مایک پامپئو وزیر خارجه آمریکا می گوید ما هر کسی را که بخواهد در مسیر حرکت مان خللی ایجاد کند؛ از پیشِ رو برمی داریم، رژیم صهیونیستی در عمل این سیاست را نشان داده است و حاضر نیست از افراد مورد نظرش حتی پس از بازنشستگی و کنار رفتن آنها نیز چشم پوشی کند.

ترورهای گسترده میان شخصیت های مؤثر فلسطینی از یحیی عیاس فرمانده گردان های عزالدین قسام، شیخ احمد یاسین و عبدالعزیز رنتیسی رهبران سابق حماس، فتحی شقاقی دبیرکل سابق جهاد اسلامی فلسطین، تا عماد مغنیه فرمانده ارشد حزب الله، حمله به نیروگاه هسته ای دیگر کشورها مثل عراق و سوریه، ترور شخصیت های علمی ایران از جمله شهید فخری زاده، نمونه های روشن و واضح از این سیاست است که در این مسیر اسرائیل از شخصی مثل یاسر عرفات که نه تنها از مبارزه مسلحانه با اسرائیل دست کشید، بلکه با آنها بر سر میز مذاکره نشست نیز نمی گذرد.

رژیم صهیونیستی که به عنوان یک رژیم جعلی میان طیفی از دشمنان خود بنا شده، این سیاست را در پیش گرفته است؛ چون می داند برای بقا میان دشمنان خود باید از آنها زهرچشم گرفته شود و تجربیات سال های گذشته هم نشان داده است که هر کجا اقدامات این رژیم با جواب محکم روبه رو نشده، یک قدم جلوتر آمده است.

از این طرف نظام جمهوری اسامی ایران بنا بر آنچه مقامات عالی رتبه سیاسی و نظامی بارها تأکید کردند، حفظ امنیت خود، شهرها و اتباعش را خط قرمز می داند و در جواب هر تعدی به طرف مهاجم پاسخ خواهد داد.

حملات راکتی به جولان اشغالی بعد از ترور شهید اللهیاری و حمله اسرائیل به پایگاه تی فور جزء آخرین مواردی است که در علن اعلام شد و صهیونیست ها نیز پیام ایران را به روشنی دریافت کردند.

با ترور شهید قاسم سلیمانی فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در عراق به دست ارتش تروریستی آمریکا نیز بار دیگر این سیاست خودش را (هر چند که در حد یک سیلی) در حمله موشکی به پایگاه رسمی آنها در عراق نشان داد؛ اقدامی که در تاریخ آمریکا طی دهه های گذشته بی سابقه بود.

بعد از هر دوی این اتفاقات، (هم حمله راکتی به جولان و هم حمله موشکی به عین الاسد) اگرچه بسیاری معتقد بودند طرف مقابل واکنش نشان خواهد داد، ولی این اتفاق رخ نداد و حالا افکار عمومی این انتظار را دارند که در پاسخ به اقدام تروریستی اخیر از سوی رژیم صهیونیستی، پاسخ مناسبی به آنها داده شود.

این پاسخ هر چه باشد، اگرچه نمی تواند جای خالی این شهدای عزیز را پر کند، ولی عقل و منطق می گوید: اگر می خواهید جلوی سگ هار را بگیرید، باید جلوی او ایستاد و الّا بار دیگر به شما حمله خواهد کرد.

برای پاسخ به این اقدام رژیم صهیونستی چند گزینه پیشِ روی ایران است؛

قدرت موشکی ایران در طول سال های اخیر پیشرفت های زیادی کرده و این حوزه به عنوان مهمترین رکن بازدارندگی در کشور، لااقل در ۴ مورد نشان داده که در پاسخ به جنایت علیه ایران کارآمد و مؤثر است.

بعد از حمله تروریستی عوامل داعش به مجلس شورای اسلامی و حرم امام خمینی رحمه الله علیه در خرداد ۹۶ برای اولین بار به شکل رسمی از موشک های بالستیک علیه اهداف داعش استفاده شد و موشک های ایرانی مقر سران این گروهک در سوریه را مورد اصابت قرار دادند.

بعد از حمله تروریستی به رژه اهواز و حمله به نیروهای سپاه در غرب کشور نیز بار دیگر توان موشکی علیه تروریستها در سوریه و در اقلیم کردستان به کار گرفته شد و از این طریق ضربات سختی بر آنها وارد آمد.

اوج این اقدام را البته بعد از حمله تروریستی آمریکا به کاروان شهید سلیمانی شاهد بودیم که یگان موشکی سپاه برای اولین بار پایگاه رسمی آمریکا در خاک عراق را مورد اصابت قرار داد.

توان موشکی ایران با دو هدف عمده پی ریزی شد: اول بازدارندگی در مقابل آمریکا (مشخصاً با طراحی موشک هایی برای زدن پایگاه های آنها در اطراف ایران) و دیگری مقابله با رژیم صهیونیستی.

سرزمین های اشغالی در فاصله ۱۱۰۰کیلومتری ایران قرار دارد و جمهوری اسلامی در اواخر دهه ۷۰ با ساخت موشک شهاب۳ توانست به برد مورد نیاز برای زدن انتهای سرزمین های اشغالی برسد.

موشک شهاب۳ چیزی در حدود ۱۲۰۰ کیلومتر برد داشت و امروز ایران به انواع موشک های با برد ۲۰۰۰ کیلومتر دست پیدا کرده است که عمده آنها با ارتقاهای صورت گرفته در سال های اخیر، به توانمندی های زیادی در دقت، تخریب و عبور از سامانه های پدافندی رسیده اند.

این موشک ها به عنوان اصلی ترین گزینه پاسخ ایران می توانند از عمق خاک کشور، هر نقطه ای از سرزمین های اشغالی را مورد اصابت قرار دهند.

از این منظر، در صورت پاسخ گویی از خاک ایران، موشک های خرمشهر، سجیل، عماد، قدر، و موشک حاج قاسم می تواند گزینه های اصلی باشد.

این موشک ها خصوصاً در صورت شلیک انبوه (همان طور که در برخی موارد قبلی شاهد آن بودیم) می توانند بسیاری از نقط اسرائیل از تل آویو تا حیفا و دیگر نقاط حساس این رژیم را مورد اصابت قرار دهند.

جمهوری اسلامی علاوه بر گزینه موشکی، فرصت های دیگری را هم پیشِ روی خود دارد، حضور ایران در نزدیکی مرزهای سرزمین های اشغالی در سوریه یکی دیگر از گزینه هاست.

بعد از موفقیت ایران در تقابل با تروریست های تکفیری در سوریه، جمهوری اسلامی جای پای خود را در این کشور مستحکم کرد و همین موضوع به شدت صهیونیست ها را تحت تأثیر خود قرار داده است.

یادمان باشد که در پاسخ به حمله اسرائیل به پایگاه T4 سوریه که منجر به شهادت تعدادی از نیروهای ایرانی شد، پاسخ به اسرائیل از داخل خاک سوریه و با شلیک چندین فروند راکت صورت گرفت.

در لبنان نیز حزب الله به عنوان بازوی قدرتمند جمهوری اسلامی در بهترین وضعیت خود قرار دارد. سال ها پیش بود که خبر تجهیز حزب الله به جدیدترین تسلیحات از جمله موشک های نقطه زن فاتح اعلام شد. حزب الله با این موشک می تواند از داخل خاک لبنان، هر نقطه ای از سرزمین های اشغالی را هدف قرار دهد.

در جریان جنگ ۳۳روزه یکی از موشک های کروز در اختیار حزب الله که بسیاری معتقدند ایران آن را در اختیارشان قرار داده است، یکی از مجهزترین ناوچه های جنگی اسرائیل را در مدیترانه هدف قرار داد و بعد از حمله به کاروان فرماندهان ایرانی و لبنانی در قنیطره که منجر به شهادت سردار الله دادی و جهاد مغنیه شد، باز این حزب الله بود که در جواب این حمله، گشتی های صهیونیستی را در مرز با لبنان مورد اصابت قرار داد.

به واسطه همین نزدیکی و هم مرزی متحدان ایران با سرزمین های اشغالی، دیگر هیچ کدام از یگان ها، افسران و مقامات اسرائیلی در مصونیت کامل قرار ندارند و هر آن می توان با استفاده از یکی از این گزینه ها، طیفی از تهدیدات را متوجه آنها کرد.

اطلاعاتی که جمهوری اسلامی ایران از بسیاری از مقامات عالی رتبه فعلی و سابق رژیم صهیونیستی دارد، اطلاعات کاملی است و این مسئله کنار به کارگیری عوامل جاسوس در داخل حاکمیت این رژیم (که گونن سِگِو وزیر اسبق انرژی و امور زیربنایی اسرائیل تنها یک نمونه آن بود) این هراس را برای مقامات رژیم صهیونیستی بیشتر می کند که کدام یک از آنها – از نتانیاهو نخست وزیر فعلی تا مقامات سابق و رؤسای موساد و حتی فرماندهان عالی رتبه ارتش این رژیم – در لیست انتقام ایران و یا دوستان ایران قرار خواهند گرفت؟

کنار این موارد، قابلیت های دیگر نظامی ایران نظیر توان پهپادی می تواند جزو گزینه های پاسخ به اسرائیل باشد اما باید صبر کرد و دید؛ آیا ایران خودش وارد صحنه خواهد شد و یا در جواب این عملیات که به دست نیروهای نیابتی اسرائیل صورت گرفته است، از طرق دیگری پاسخ خواهد داد؟

آنچه مسلم است این که پاسخ به این جنایت لازم و ان شاءالله قطعی خواهد بود و افکار عمومی در داخل نیز که هنوز داغ شهادت سردار سلیمانی برای آنها سرد نشده است، به شدت خواهان مقابله به مثل ایران هستند، پاسخی که البته در شأن و سطح این اقدام باشد.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه