کرامت غواص شهیدی که بیماری را شفا داد

به گزارش کوله بار، حسینعلی بالویی، شهید غواصی که شور دوباره‌ای به مازندران بخشید. همیشه خوانده و شنیده بودم که شهدا زنده اند و حیاط طیبه دارند اما شنیدن کجا و دین کجا؟! فرقش از زمین تا آسمان است…. غواص دست بسته ای که بعد از ۲۹ سال دوری از خانه و کاشانه اش برگشت و به همراه چند شهید غواص گمنام دیگر خون تازه را در رگ‌های شهر جاری ساخت. جوان شانزده ساله ای‌که در عملیات کربلای۴ در جزیره ام‌الرصاص به شهادت رسیده است و حالا به بهشهر مازندران پا گذاشته بود.

آماده پذیرایی از میهمان

خیلی اتفاقی در ایام شهادت امام جعفر صادق(علیه السلام) عازم سفر شمال شدم، برای شرکت در مراسم یادواره شهدای یک روستا. اما از همان ابتدای سفر و ورود به مازندران، پلاکاردهای تدفین و تشییع شهدای غواص نظرم را جلب کرد و خاطرات تشییع باشکوه شهدای غواص تهران را برایم زنده ساخت. آن هم نه یک شهر و دو شهر، از ساری و بهشهر گرفته تا نکاء و حتی چند روستای مازندران میهمان شهدا بودند. تنوع در پلاکاردها و جملاتی که دارای مضامین عالی و پر محتوا بودند برای هر شهروند و بیننده ای جالب توجه بود. محتوای سراسر و شور و شعور این بنرها و پلاکاردها نشان از شعور و بصیرت بالای مردمی داشت که آماده پذیرایی و استقبال از شهدا بودند. جمله ای که در اکثر تبلیغات شهری به چشم می خورد و پای ثابت آن ها بود:
ما برای مبارزه با استکبار آماده‌ایم
در میادین اصلی شهرها هم تزیینات جالبی دیده می شد که ذوق و شوق هنری مازندرانی ها را در استقبال از شهدای غواص به تصویر می کشید. قایق‌هایی که چند تابوت نمادین را حمل می کردند به شکل زیبایی تزیین شده بودند و گفتنی هایی که بسیار است.
حسینعلی بالویی که بود؟
شهید حسینعلی بالویی نخستین فرزند از سه فرزند خانواده بالویی است که متولد ۱۳۴۹ شهرستان بهشهر در استان مازندران است. او در ۱۳سالگی با علاقه‌مندی فراوان به‌عنوان یک بسیجی داوطلب در میادین جنگ حضور پیدا کرد. در عملیات والفجر۸ و فتح فاو از ناحیه پا مجروح شد و بعد از گذشت سه سال و حضور مداوم در جبهه‌های هشت سال دفاع مقدس سرانجام در دی ماه سال ۶۵ و در عملیات کربلای۴ به شهادت رسید. خانواده شهید «حسینعلی بالویی»، شهید غواص ۱۶ساله عملیات کربلای ۴ که در جزیره ام‌الرصاص به شهادت رسیده است، بعد از گذشت ۲۹ سال از شهادت فرزندشان حالا با او دیدار کرده بودند.
شب وداع با شهید بالویی
قرار و داعمان با شهید حسینعلی بالویی شب جمعه بود، در مصلی شهر بهشهر. غروب خورشید که آمد دلتنگی دیدار شهدای غواص افتاد به جانمان. مصلی بهشهر اما جای سوزن انداختن نبود از این همه مشتاق. این همه دلتنگ. بعد از نماز جماعت مغرب و عشاء مراسم وداع هم شروع شد. تابوت شهید بالویی و پنج شهید گمنام دیگر را در وسط مصلی گذاشته بودند. نور سبزی هم بر تابوت‌ها افتاده بود و پرچم سه رنگ و مقدس کشورمان را وعنویتی مضاعف می بخشید. احمد واعظی هم مداح مراسم بود و سنگ تمام گذاشت برای شهدا. پدر شهید هم در مراسم حضور داشت. مداح هم در خلال مراسم در دل‌های پدر شهید بالویی را با پیکر پسرش بلند بلند پشت بلندگو می گفت و به جان جمعیت آتشی دوباره می زد.
اینکه پدر شهید می گوید: « بابا جان! بعد ۲۹ سال آمدی، ببین چقدر کمر پدرت خمیده شده است! بلند شو برویم شالیزار و در پیری پدرت عصای دستش باش.»
جمعیت مشتاق گریه که نه، ضجه می زدند و از شدن شور و احساس ایستاده مراسم را دنبال می‌کردند. اما نقطه اوج مراسم، روضه حضرت امام حسین(علیه السلام) و وداعش با علی اکبر جوانش بود. شاید تنها روضه امام حسین(علیه السلام) تنها چیزی بود که داغ پدر شهید را تسکین داد. احمد واعظی در پایان مراسم به لهجه زیبای شمالی هم مدیحه سرایی کرد. من چیزی نفهمیدم اما هر چه می‌گفت انگار درد دل مردم بود. مردمی که با چشمانی اشکبار مراسم را ترک می‌کردند و با شهدای مرز و بومشان پیمانی دوباره می‌بستند.
کرامت شهید بلویی غواص
پدر شهید بالویی نقل کرد که روزی بر سر مزار فرزندم در گلزار شهدای بهشهر رفته بودم. دیدم زن و شوهری بر سر مزار پسرم نشسته اند و به شدت گریه می کنند. رفتم نزدیک قبر و علت را جویا شدم. به آنها گفتم که این سنگ قبر پسر من است اما در این قبر شهیدی نیست که شما اینقدر برایش گریه می کنید. پسر من مفقود الاثر است. در ضمن من اصلا شما را نمی‌شناسم. از سر و وضعشان هم معلوم بود که شمالی نبودند.
خانمی که گریه می کرد در جواب من گفت:  فرزند مریضی دارم که از ناحیه دو پا فلج بود. دوا و درمان‌های ما نتیجه نداد و از سلامتی اش ناامید شدیم اما پسرم یک شب در خواب دید که جوانی به سراغش آمده است و به او می‌گوید که از جایش بلند شود. پسرم در پاسخ جوان می‌گوید که من فلج هستم و قادر بر راه رفتن نیستم. جواب می‌گوید برخیز تو شفا یافته‌ای من شهید بالویی از مازندران هستم. فرزندم از خواب بلند شد در حالی که شفا گرفته بود.

من تمام گلزار شهدای شهرهای مازندران را یک به یک رفتم و روی سنگ مزارها را خواندم. تا اینکه بالاخره در گلزار شهدای بهشهر( اینجا) این سنگ قبر را پیدا کردم. پدر شهید می‌گفت: نشستم و دوباره برایم مسلم شد که فرزندم زنده حقیقی است و براستی شهدایند که حیاط طیبه دارند.

بازدیدها: 103