پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام هیات رزمندگان اسلام , سایت هیات رزمندگان اسلام , پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام , هیات , سایت هیات , هیئت رزمندگان , هیئت رزمندگان اسلام
کربلایی بودن تا اربعینی شدن
هیات: زندگی در این دنیا مملو از تغییرات و دگرگونی هایی است که حکمت های گوناگونی را در دل خود دارند؛ مثل این که، مفهوم دوام و بقاء را از این دنیا می گیرند و خبر از گذرا بودن آن می دهند. یا این که هشدار می دهند که، در دل هر تغییری، آزمونی الهی نهفته است و شاید نعمت ها و رحمت های الهی را با خود حمل می کند.
از چند سال پیش، خبر راهپیمایی شگفت انگیز اربعین، دهان به دهان می گشت و پدیده ای بی بدیل و میلیونی رخ نمود که عراقی ها شروع کننده آن بودند و البته ایرانی ها از جمله اولین پیوستگانی بودند که با شور و شوق فراوان به خیل زائران اربعین امام حسین علیه السلام ملحق شدند. شاید کسی حدس نمی زد که پس از یک دوره رشد تصاعدی مشارکت زائران غیر عراقی در این همایش جهانی، به ناگاه بیماری غافلگیرکننده ای به نام «کرونا» آن ها را از حضور در این میعادگاه عاشقان اباعبدالله الحسین علیه السلام محروم کند.
فارغ از همه احتمالات و تحلیل هایی که در ذهن جاماندگان اربعین امسال می گذرد، آن ها حالا با حقیقتی اگر چه تلخ روبرو بودند که باید از میانه این غائله کرونایی، اربعینی بودنشان را ثابت می کردند.آری! آن ها امسال باید ثابت کنند که اگر چه از راهپیمایی جا مانده اند اما هنوز هم اربعینی اند. اما سؤال اینجاست که؛ چگونه؟
عهد اربعینی ها با ارباب
اربعین را تو، راهپیمایی ساده ای مپندار که در «راه رفتن» به سوی حرم عشاق خلاصه شود، بلکه اربعین، شور و شعوری است که خود، راهش را به سوی ارادت به حضرت دوست می یابد، اگر چه هزاران کیلومتر از کربلا دور باشد. اربعین، جلوه ای از تجدید عهد با امام عاشوراییان است که گویا دیگربار، لشکر خود را مهیای انقلابی دیگر می کند.
لشکریان اربعین، هر جا که باشند، مأمورند اربعینی بمانند. وِرد دائمی دلهایشان این است: «یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَکُمْ فَأَفُوزَ مَعَکُمْ فِی الْجِنانِ مَعَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقا؛ [1] ای کاش با شما بودم تا همراه شما وارد بهشت شده و در کنار شهداء و بندگان صالح خدا سعادتمند بودم و چه نیکوست همراهی با آنان.»
همین «ای کاش» های جانانه هستند که عاشقان بسیاری را سوار بر کشتی نجات حسینی به ساحل سعادت برتر رهنمون شده اند و هنوز هم این راه ادامه دارد…
مگر نه این است که امام رضا علیه السلام به پسر شبیب فرمودند: «اگر شاد می شوی که ثوابی مانند ثواب کسانی که با حسین علیه‌السّلام شهید شدند برای تو باشد، هر وقت به یادش افتادى بگو: «یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً؛ ای کاش با آن ها بودم تا به فوز عظیمى مى رسیدم». [2]
اربعین، شروعی برای یک شروع بزرگتر
درست است که راهپیمایی اربعین حسینی، جهان امروز را به تحیر واداشته است اما نباید فراموش کنیم که آوردگاه عظیم اربعین، تازه مقدمه ای برای یک شروع بزرگ و جهانی است. بی تردید، این قافله میلیونی، امامی حاضر دارد که هدایت و رهبری آن را بر عهده دارد و چه کسی جز حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه شایستگی هدایت چنین نهضت جهانی را دارد. مگر نه این است که فایده امام در عصر غیبت، همانند فایده خورشید پشت ابر است که همه آثار و برکات خورشید آشکار را دارد جز آن که مردم از دیدار او محروم هستند. [3]
مؤید این مطلب، خواسته ما در زیارت عاشورا است که: «فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَکْرَمَ مَقامَکَ وَ اَکْرَمَنى بِکَ اَنْ یَرْزُقَنى طَلَبَ ثارِکَ مَعَ اِمامٍ مَنْصُورٍ مِنْ اَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ و َآلِهِ؛ [4] پس مى خواهم از آن خدائى که گرامى داشت مقام تو را و گرامى داشت مرا به خاطر تو، که روزیم گرداند خون خواهى تو را در رکاب آن امام یارى شده از خاندان محمد صلى اللّه علیه و آله».
اربعین را تو، راهپیمایی ساده ای مپندار که در «راه رفتن» به سوی حرم عشاق خلاصه شود، بلکه اربعین، شور و شعوری است که خود، راهش را به سوی ارادت به حضرت دوست می یابد، اگر چه هزاران کیلومتر از کربلا دور باشد.
آری! سوزی به پهنای دشت کربلا، دل های همه عاشقان حسینی را گداخته است و هر ساله، در عاشورا و اربعین حسینی بر هُرم این آتش افزوده می شود تا شروعی باشد بر پایان دادن به همه ظلم هایی که ظالمان به اولیاء الهی در حق تمام بشریت و راهی که دین حق برای آنان ترسیم کرده است روا داشته اند.
اربعین، یک شروع است زیرا هنوز، معرکه حق و باطل تمام نشده و تنها با کوبیده شدن حق بر سر باطل و از بین بردن باطل است که این معرکه سرانجام می یابد؛ چنان که قرآن کریم می فرماید: «بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْباطِلِ فَیَدْمَغُهُ فَإِذا هُوَ زاهِق؛ [5] بلکه حق را بر باطل فرو مى افکنیم، پس آن را در هم مى شکند، و بناگاه آن نابود می شود.»
کرونا؛ اولین مأموریت جهانی اربعینی ها
خدا، سرپرست مؤمنان است [6] و همه امور عالم در دست خداست؛ چه در پدیده خارق العاده اربعین باشد و چه در آزمون جهانی کرونا! کسی که سال های گذشته دلباختگی خود به امام حسین علیه السلام را در میعادگاه راهپیمایی اربعین ابراز کرده امسال به مأموریتی دیگر آن هم در وطن خود گماشته شده است.
حسین علیه السلام، فرماندهی خونین بدن است که عاشقانش را به بصیرت و فداکاری حداکثری فرامی خواند. او خود، جلوتر از همه لشکر، صدها سال است حرکت کرده است و قافله کوچکش امروز میلیونی شده است و می رود تا همه دنیا را با خود همراه کند.
هر سرباز این لشکر وظیفه دارد همچون عطاری درب شیشه عطر فضائل حسینی را باز کند تا هزاران هزار اربعینی دیگر سر بر داشته و خود، سربازی دیگر شوند. ای اربعینی! فرقی هم نمی کند امسال کجا هستی! مهم این است که نام اربابت حسین را زنده کنی.
شاید با راه انداختن شور همدلی و کمک مؤمنانه، یا جهادی از جنس کمک به جهادگران سلامت و یا هر جهاد دیگری که بوی بندگی خدا بدهد؛ همانند بندگی و سرسپردگی که امام حسین علیه السلام در عاشورا به نمایش گذاشت و حتی آسمانیان را انگشت به دهان گذاشت چنان که در زیارت آن حضرت می خوانیم: «وَ قَدْ عَجِبَتْ مِنْ صَبْرِکَ مَلَائِکَةُ السَّمَاوَات؛ [7] از صبر تو، فرشتگان آسمان ها متعجب شدند.»
مگر نه این است که گروه های جهادی، گروه های داوطلب برای مقابله با کرونا، گروه های مردمی همدلی و کمک های مؤمنانه یاد روزهای جهاد و شهادت دفاع مقدس را زنده کرده اند؟ و همه این ها، شعاعی از نور عاشوراست.
سفره فداکاری های حسینی، امروز نه تنها در راهپیمایی اربعین بلکه در مناطق محروم، سیل زده، زلزله زده، در مقابله با جوانب مختلف مقابله با کرونا، جهاد اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و… گسترده شده است و همه این ها اربعینی اند اگر، همچون ارباب مظلومشان مخلصانه، لحظه ای از راه تلاش و جهاد بازنایستند.
«ای کاش در کربلا بودیم» امروز ما همان «ای کاش در اربعین بودیم»مان است. اگر امسال در راهپیمایی اربعین بودیم به زوارت خدمت می کردیم پس الآن هم به ملت امام حسین کمک می کنیم. اگر در اربعین بودیم، ارادتمان به حضرت عشق را با ایثار و فداکاری نشان می دادیم پس حالا هم با فداکاری برای ملت امام حسین، اربعینی می مانیم. اصلاً «ما ملت امام حسینیم» یعنی همین …!
پی نوشت
[1] ابن طاووس، على بن موسى، الإقبال بالأعمال الحسنة (ط – الحدیثة) – قم، چاپ: اول، 1376ش، ج2 ؛ ص66.
[2] ابن بابویه، محمد بن على، عیون أخبار الرضا علیه السلام – تهران، چاپ: اول، 1378ق، ج1 ؛ ص300.
[3] ابن بابویه، محمد بن على، کمال الدین و تمام النعمة – تهران، چاپ: دوم، 1395ق، ج1 ؛ ص253.
[4] مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، زاد المعاد – مفتاح الجنان – بیروت، چاپ: اول، 1423 ق، ص235.
[5] سوره انبیاء، آیه 18.
[6] سوره بقره، آیه 257.
[7] ابن مشهدى، محمد بن جعفر، المزار الکبیر (لابن المشهدی) – قم، چاپ: اول، 1419 ق، ص 504
منبع: راسخون
بازدیدها: 0
