امام(ره) همیشه احترام مرا داشتند.
هیچ وقت با تندی صحبت نمیکردند.
اگر لباس و حتی چای میخواستند، میگفتند: (ممکن است بگویید فلان لباس را بیاورند؟) گاهی اوقات هم خودشان چای میریختند. در اوج عصبانیت، هرگز بیاحترامی و اسائه ی آداب نمیکردند.
همیشه در اتاق، جای بهتر را به من تعارف میکردند.
تا من نمیآمدم سر سفره، خوردن غذا را شروع نمیکردند.
به بچهها هم میگفتند صبر کنید تا خانم بیاید.
پی نوشت:
امیررضا ستوده، پا به پای آفتاب، جلد ۱، صفحه ی ۵۰ (خاطرات خدیجه ثقفی همسر امام خمینی(ره))
انتهای مطلب/
بازدیدها: 663