نفرین پدر و مادر | آتشی برای دنیا و آخرت

نفرین پدر و مادر – آتشی برای دنیا و آخرت

هیات: در مشهد مقدّس پيرمردی نابينا بود كه اكثراً او را در مجالس و پای منبرها می ديدم روزي كنارش نشسته و علّتِ نابينائی اش را جويا شدم گفت: در سنِّ نُه سالگی به اتفاق برادران و مادرم روز جمعه ای به عنوان تفريح و شستن فرش ها و لباس ها، كنار قناتی  نشسته بوديم و مادرم سرگرم شستن لباس ها بود من به قصد ترساندنِ مادرم آهسته از چند قدم بالاتر داخل قنات شدم و آهسته آهسته آمدم تا نزديک مادرم رسيدم ناگهان از قنات خارج شده و با صدای وحشتناكی او را ترساندم مادرم كه از اين عمل سخت به وحشت افتاده بود با رنگ پريده و بدنِ لرزان فرياد زد: « الهي تير به چشمات بخورد چرا مرا اذيّت مي كنی » چند لحظه بعد كه سفره ی نهار گسترده شد و براي صرف غذا دور هم نشستيم برادرم با تفنگ ساجمه ای كه براي زدن كبوترها و گنجشک ها با خود آورده بود و سر گرم بازی بود ناگهان به طرفِ من خالی شد و چند عدد از ساجمه ها به صورت و چشمانِ من اصابت كرد كه در نتيجه هردو چشمم نابينا گرديد. آری نتيجه‌ی نفرين مادر اين شد كه بعد از چند لحظه اثر كرد و چشم فرزندی را كه مادرش را رنجانيده بود از او گرفت و برای هميشه وی را از نعمتِ بينايی محروم ساخت.(1)

از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلم نقل شده كه مردى عابد، صومعه ای داشت و هميشه در آنجا به عبادت مشغول بود و او را جُرَيْحِِ عابد می گفتند روزی مادرش آمد كه او را ببيند وى در نماز بود مادر آواز داد كه « يا جريح » وى جواب مادر نداد و با خود گفت نماز را بر مادر اختيار مى كنم پس نماز را قطع نكرد و جواب مادر را نداد مادرش زمانى توقّف كرده و برگشت و نوبت ديگر باز آمد در نماز بود و جواب نداد بار سوم نيز به همين منوال جواب نشنيد و دلتنگ شده گفت خدايا او را از دنيا مبر تا آنكه زنان ناپارسا در او بنگرند، و نزديک صومعه وى شبانى بود و گوسفند مى‏چرانيد و شب در كنار دير جريح با او به سر می برد زنِِ ناپارسايى از شهر بيرون آمد آن شبان با او فساد كرد و زن آبستن شد او را گفتند اين كودک از كجا حاصل شد گفت از صاحب اين صومعه مردم از آن شهر بيرون آمدند و صومعه جريح را خراب كردند و او را به نزد پادشاه آن شهر بردند چون به محله ی زنان ناپارسا رسيد ايشان به نظاره و تماشای او بيرون آمدند او تا چشمش به آنان افتاد دانست كه اين از اثر نفرينِ مادر است تبسّمي كرد مردم تا تبسّمِ او را ديدند  گفتند البتّه اين مرد زاني است زيرا كه در هيچ جا نخنديد مگر در محله ي زنان فاسده وزماني كه مادرش شنيد در حالي كه لطمه به صورت مي زد و گريه می نمود او را ملاقات كرد او به مادرش گفت مادر جان آرام باش اين اثر نفرين تو مي باشد و وقتي او را نزد پادشاه بردند و جريان را به عرض پادشاه رساندند جريح گفت اى مَلِكک آن كودک كجا است كه به من نسبت می دهند ؟ ملک بفرمود تا او را بياورند جريح وى را گفت « يا غلام مَنْ ابوک ؟ » اى كودک پدر تو كيست ؟ كودک به زبان فصيح گفت فلان چوپان ، مردم از آن متعجّب شدند و برائت ساحت او برايشان ظاهر شده دست از او بداشتند و دانستند كه او از اولياى الهى است پس او را گفتند كه اجازه بده كه تا صومعه تو را از زر و سيم بسازيم گفت اگر رضاى من مي خواهيد آن را بر طريقى كه قبل از اين بود بنا كنيد و قسم ياد كرد كه تا زنده است دست از خدمت به مادر بر ندارد . پيامبر اكرم صلي  الله عليه و آله و سلّم فرمود : لَوْ كَانَ جُرَيْحٌ فَقِيهاً لَعَلِمَ أَنَّ إِجَابَةَ أُمِّهِ أَفْضَلُ مِنْ صَلَاتِهِ ؛ اگر جريح عالم به دين بود مي فهميد كه پاسخ دادنِِ به صدا زدنِ مادر از ادامه ي نماز مستحبّي برتر است [ مرحوم شهيد قدّس سرّه دركتاب قواعدشان در احكام خاص والدين فرموده اند : بعضي از علما فرموده اند : اگر درحال نماز نافله ، مادر صدا بزند بايد نماز نافله را به خاطرِ مادر قطع نمود ].(2)

امام حسين عليه السلام  فرمود: من با پدرم ، على عليه السلام  در شبي تاريک به طواف خانه خدا مشغول بوديم ، در اين هنگام ، متوجّه ي ناله اى جانگداز و آهى آتشين شديم ، شخصى دست نياز به درگاه بى نياز دراز كرده و با سوز و گدازى بى سابقه به تضرّع و زارى مشغول است. پدرم فرمود : اى حسين ! آيا مى شنوى ناله گناهكارى را كه به درگاه خدا پناه آورده و با قلبى پاک ، اشک ندامت و پشيمانى مى ريزد؟ او را پيدا كن و پيش من بياور. امام حسين عليه السلام  فرمود: در آن شب تاريک ، گردِ خانه ي حق گشتم تا او را در ميان ركن و مقام پيدا كرده و به او گفتم : پسر عموي پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را اجابت كن . او را نزد پدرم آوردم . حضرت على عليه السلام مشاهده نمودند كه جوانى است زيبا و خوش اندام با لباسهاى گرانبها ؛ به او فرمودند : كيستى ؟ عرض كرد: مردى عرب هستم ؛ پرسيدند : اين ناله و فرياد براى چه بود؟ گفت : از من چه مى پرسى يا على! كه بار گناه پشتم را خميده و نافرمانى پدر و نفرين او اساس زندگيم را درهم پاشيده و سلامتى را از من ربوده است! حضرت فرمودند : قصّه ي تو چيست ؟ گفت : پدر پيرى داشتم كه به من خيلى مهربان بود، ولى من شب و روز به كارهاى زشت ، مشغول بودم و هرچه پدرم مرا نصيحت و راهنمايى مى كرد نمى پذيرفتم ، بلكه گاهى او را آزار رسانده ، دشنامش مى دادم  يک روز پولى خواستم و در نزد او سراغ داشتم ، براى پيدا كردن آن پول ، نزديک صندوقى كه در آنجا پنهان بود، رفتم تا پول را بردارم ، پدرم از من جلوگيرى كرد، من دست او را فشردم و بر زمينش انداختم ، خواست از جاى برخيزد از شدّتِ درد نتوانست ، پولها را برداشتم و در پى كار خود رفتم ، در آن دم شنيدم كه گفت : به خانه خدا مى روم و تو را نفرين مى كنم ؛ چند روز روزه گرفت و نماز خواند، پس از آن آماده سفر شد و بر شتر سوار شد و به جانب مكه حركت كرد و رفت تا خود را به كعبه رساند؛ من شاهد كارهايش بودم ، دست به پرده ي كعبه گرفت و با آهى سوزان مرا نفرين كرد، به خدا قسم هنوز نفرينش تمام نشده بود كه اين بيچارگى مرا فرا گرفت و تندرستى را از من سلب نمود؛ بعد پيراهن خود را بالا زد، ديديم يک طرف بدن او خشک شده و حس و حركتى ندارد. جوان گفت : بعد از اين پيشامد بسيار پشيمان شدم و نزد او رفته و عذر خواهى كردم ولى او نپذيرفت و به طرف خانه رهسپار گشت .

سه سال بر همين منوال گذشت و هميشه از او پوزش مى خواستم و او رد مى كرد تا اين كه سال سوم ايّامِ حج درخواست كردم همان جايى كه مرا نفرين كرده اى دعا كن ، شايد خداوند سلامتى را به بركت دعاى تو به من بازگرداند ، قبول كرد و با هم به طرف مكه حركت كرديم تا به وادى اراک رسيديم ؛ شبِ تاريكى بود، ناگاه مرغى از كنار جاده پرواز كرد و بر اثر بال و پر زدنِ او، شتر پدرم رميد و او را از پشت خود بر زمين افكند، پدرم ميان دو سنگ واقع شد و از برخورد به آنها مرد و او را همان جا دفن كردم ؛ اين گرفتارى من فقط به واسطه ی نفرين و نارضايتى پدرم مى باشد. اميرالمومنين عليه السلام فرمود: فريادرس تو دعايى است كه پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم به من تعليم داده است ، به تو مى آموزم و هر كس آن دعا، كه اسم اعظم در آن است ، بخواند بيچارگى و اندوه و درد و مرض و فقر و تنگدستى از او برطرف مى گردد و گناهانش آمرزيده مى شود و حضرت مقدارى از مزاياى آن دعا را برشمردند . امام حسين عليه السلام فرمود: من از امتيازات آن دعا بيشتر از جوان بر سلامتى خويش مسرور شدم . آنگاه حضرت دعا را به او دادند و فرمودند : ده مرتبه در شب بخوان و فردا نزد ما بيا ، امام حسين عليه السلام مي فرمايد : روزِ بعد آن جوان در حال صحّت و سلامتي كامل با در دست داشتنِ دعا نزد پدرم آمد و عرض كرد : به خدا قسم اين اسمِ اعظمی است كه به پروردگار كعبه قسم دعاي من به وسيله ي آن به اجابت رسيد پدرم فرمود : بگو بدانيم چه كردي .

عرض كرد : وقتي چشم ها به خواب رفت ، دست هايم را با قرائتِ آن دعا بلند كردم و پروردگار را به آن دعا خواندم ، براى مرتبه دوم ، خواستم بخوانم آوازى از غيب آمد: اى جوان ! كافى است ؛ خدا را به اسم اعظم ، قسم دادى و دعايت مستجاب شد؛ پس از لحظه اى به خواب رفتم ، پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم را ديدم كه دست بر بدن من گذاشت و فرمود: « احتفظ بالله العظيم فانک على خير» از خواب بيدار شدم و خود را سالم يافتم . خداوند به شما جزاي خير بدهد.(3)

مرحوم آيت الله مجتهدي قدّس سرّه فرمودند: يك نفر تاجر چند ميليون مالش در گمرک بندر عباس گم شد . او با عصبانيّت تقصير را به گردنِ انقلاب گذاشت و به حكومت فحش و ناسزا مي داد كه : « اين چه مملكتي است ؟ صاحب ندارد ! دروازه ندارد ! …. » از اين حرف هاي نسنجيده كه ديده ايد بعضی ها پشت سرانقلاب مي گويند . مادر او پيشِ آقايي آمد و گفت : « پسرم راه را عوضي مي رود ! مالش گم شده خيال مي كند گم شدنِ مالش مربوط به انقلاب است . نه ، چند روز پيش جلوي زنش به من گفت كه : « ما خسته شديم ، چند روز هم برو خانه ي آن پسرت ! » چه رويي ! مادرش مي گفت : « حالا اين جزای دنيايی پسرم است كه چند ميليون مالش گم شده ، مجازات آخرتی اش جداست ».(4)

مرحوم آيت الله مجتهدی قدّس سرّه فرمودند: كسي كه به پدر و مادرش بی احترامي كند ، خير از دنيا و آخرتش نمی بيند . اين تجربه ی عمر ما است . پير مرد نود ساله ای بود كه نه خانه داشت ، نه زندگی ، در فلاكت زندگی مي كرد . شنيدم كه پدر اين پير مرد ، او را در جوانی نفرين كرده و گفته بود : « اميدوارم كه صاحب زن و بچه و خانه و زندگي نشوی » او هم نود سال عمر كرد ، امّا در اثر نفرينِ پدر ، وضعش اين طور شده بود . امّا كسانی كه پدر از آن ها راضي هستند به هرچه دست مي زنند طلا مي شود.(5)

پی‌نوشت:

1.ارزش پدر و مادر ، سيّد اسماعيل گوهری ، ص 206

2.تفسير منهج الصادقين ، ج ‏5، ص: 406

 مستدرك‏الوسائل ، ج 5 ، ص 425 و ج 15، ص 213

 بحار الانوار ، ج 14 ، ص 487

3.[ آن دعايی را كه حضرت ، تعليم دادند ، مرحوم محدّث قمّي قدّس سرّه در مفاتيح الجنان به نام « دعاي مشلول » آورده اند ] .

مهج الدعوات ، سيّد بن طاوس قدّس سرّه ، ص  155

4.بررسی گناهان كبيره ، آيت الله مجتهدی ، ص 155

5.بررسی گناهان كبيره ، آيت الله مجتهدی ، ص 155

منبع: شمیم

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام