فرق بین شیعه و دوست

در کتاب تفسير منسوب به امام عسکري عليه‏السلام و نيز در کتاب مرحوم قطب الدين راوندي – به نقل از دو نفر از راويان حديث به نام يوسف بن محمد و علي بن سيار – آمده است:

شبي از شب ها به محضر مبارک حضرت ابومحمد، امام حسن عسکري عليه‏السلام وارد شديم.

همچنين والي شهر که علاقه ‏ي خاصي نسبت به حضرت داشت، به همراه شخصي که دست هاي او را بسته بودند، وارد منزل امام عليه ‏السلام شد و اظهار داشت: يا ابن رسول الله! اين شخص را از دکان صراف در حال سرقت و دزدي گرفته ‏ايم.

و چون خواستيم او را همانند ديگر دزدان شکنجه و تأديب کنيم، اظهار داشت که از شيعيان حضرت علي عليه ‏السلام و نيز از شيعيان شما است و ما از تعذيب او خودداري کرديم و نزد شما آمديم تا ما را راهنمائي و تکليف ما را نسبت به اين شخص روشن بفرمائي.

حضرت فرمود: به خداوند پناه مي‏برم، او شيعه علي عليه ‏السلام نيست، او براي نجات خود چنين ادعائي را کرده است.

سپس والي آن سارق را از آن جا برد و به دو نفر از مأمورين خود دستور داد تا آن سارق را تعذيب و تأديب نمايند، پس او را بر زمين خوابانيدند و شروع کردند بر بدنش شلاق بزنند؛ ولي هر چه شلاق مي ‏زدند روي زمين مي‏ خورد و به آن سارق اصابت نمي ‏کرد.

بعد از آن، والي مجددا او را نزد امام حسن عسکري عليه ‏السلام آورد و گفت: يا ابن رسول الله! بسيار جاي تعجب است، فرمودي که او از شيعيان شما نيست، اگر از شيعيان شما نباشد پس لابد از شيعيان و پيروان شيطان خواهد بود و بايد در آتش قهر خداوند متعال بسوزد.

و سپس افزود: با اين اوصاف، من از اين مرد معجزه و کرامتي را مشاهده کردم که بسيار مهم خواهد بود، هر چه مأمورين بر او تازيانه مي‏زدند بر زمين مي‏خورد و بر بدن او اصابت نمي‏ کرد و تمام افراد از اين جريان در تعجب و حيرت قرار گرفته ‏اند.

در اين موقع امام حسن عسکري عليه ‏السلام به والي خطاب نمود و فرمود: اي بنده‏ي خدا! او در ادعاي خود دروغ مي‏گويد، او از شيعيان ما نيست، بلکه از محبين و دوستان ما مي ‏باشد.

والي اظهار داشت: از نظر ما فرقي بين شيعه و دوست نمي‏باشد، لطفا بفرمائيد که فرق بين آن‏ها چيست؟

حضرت فرمود: همانا شيعيان ما کساني هستند که در تمام مسائل زندگي مطيع و فرمان بر دستورات ما باشند و سعي دارند بر اين که در هيچ موردي معصيت و مخالفت ما را ننمايند.

و هر که خلاف چنين روشي باشد و اظهار علاقه و محبت نسبت به ما نمايد دوست ما مي‏باشد، نه شيعه ‏ي ما.

سپس امام عليه ‏السلام به والي فرمود: تو نيز دروغ بزرگي را ادعا کردي، چون که گفتي معجزه ديده ‏ام؛ و چنانچه اين گفتار از روي علم و ايمان باشد مستحق عذاب جهنم مي‏ باشي.

بعد از آن، حضرت در توضيح فرمايش خود افزود: معجزه مخصوص انبياء و ما اهل بيت عصمت و طهارت مي ‏باشد، براي شرافت و فضيلتي که ما بر ديگران داريم و نيز براي اثبات واقعيات و حقايقي که از طرف خداوند متعال به ما رسيده است.

در پايان، امام عسکري عليه‏السلام به آن مرد – متهم به سرقت – خطاب نمود و فرمود: بايد شيعه‏ي علي عليه‏السلام در تمام امور زندگي، شيعه و پيرو او – و ديگر اهل بيت رسالت – باشد و ايشان را در هر حال تصديق نمايد؛ و نيز بايد سعي نمايد که هيچ گونه تخلفي با ايشان نداشته باشد و خلاصه آن که در همه‏ي امور، خود را هماهنگ و مطيع ايشان بداند. [1] .

(1)1- تفسير الا مام العسكرى عليه السلام : ص 316، ح 161، الخرايج و الجرايح : ج 2، ص 684، ح 3، مدينة المعاجز: ج 7، ص 2579.