معرفی شاعر | احمد علوی

احمد حسین پور علوی معروف به احمد علوی از خوبان شعر هیات است. ولی که متولد سال ۱۳۵۴ می باشد اصالتا یزدی است ولی سالهای سال ساکن قم و مشرف به حضور در سایه سار لطف کریمه اهل بیت حضرت معصومه سلام الله علیها است. اشعار علوی احمد علوی که در مدح و منقمت امیرالمومنین علیه السلام سروده شده اند، خاص و کم نظیرند.

غزل لطف خداوند است، شاعرها خبر دارند
غزل خوب است در وصف امیرالمومنین باشد

از وی دو کتاب به نامهای سادات ببخشند (انتشارات فصل پنجم) و علوی ها (انتشارات جمهوری) به چاپ رسیده است. در زیر مصاحبه ای را با این شاعر جوان ولی پر تجربه و پر کار در حوزه شعر اهل بیت علیهم السلام، می خوانید:

تحلیل شما از شعر جوان امروز کشور چیست؟

به نظر شما تهدیدات و مشکلات گزنده‌ای که به آنها اشاره کردید چیست؟

مشخصاً‌ منظور شما شعر عاشقانه است یا چیز دیگر؟

شعرهای ناپاک و مبتذل…

اصلاً نمی‌توانم اسمی روی آن بگذارم. در این شعرها مسائل پیش پا افتاده بیان

می‌شوند؛ مسائلی که حتی آدمی از طرح آنها در نثر یا گفتار ابا دارد.

نمی‌خواهم اسمی هم روی این اشعار بگذارم، ولی امیدوارم که خداوند جوان‌هایمان،

به ویژه جوان‌های شاعرمان را از این آفت‌ها حفظ کند.

خدمتتان عرض کنم که دربارۀ جایگاه نقد من شعاری دارم که مختص خودم هست

و همیشه به شاعران جوان می‌گویم. به نظر من شعری که نقد نشود نسیه است

و هیچ جایگاهی ندارد. شعر تا چکش نخورد و صیقل پیدا نکند، به مرحلۀ خلق اثر

هنری خلق نمی‌رسد. شعری که استادان دربارۀ آن نظر ندهند شعر نیست.

خود شاعر زمانی که شعری را می‌گویم آن را بسیار دوست دارد، اما نظر او چندان

مهم نیست و آنچه اهمیت دارد نظر جمع و افراد کارشناس است. جوانان باید

شاگردی کردن در شعر را سرلوحۀ کار خود قرار دهند و هر زمان احساس

کردند که نیاز به شاگردی ندارند قلمشان را زمین بگذارند؛ زیرا آنجا دیگر بن‌بست

و عقب‌گرد است. شعر باید نقد شود.

واقعاً همین است. من خودم که الان ۳۸ سالم است و بیست سال است

که قلم می‌زنم و شعر می‌گویم، خدا شاهد است که هنوز جرئت چاپ یک مجموعه

را پیدا نکرده‌ام. شاید من آدم ترسویی باشم. خیلی شجاعت می‌خواهد که شاعری

پس از دو سال شعر گفتن به بازار شعر بیاید، کتابی چاپ کند و شناسنامه‌ای

خودش درست نماید، اما بعد از ده یا بیست سال افسوسش را بخورد.

احمدعلوی

از نظر کمی فوق‌العاده زیاد است، اما از نظر کیفی فایده‌ای ندارد.

نه ربطی به تواضع ندارد. ولی حداقل از یک چیز مطمئنم ــ و اگر کسی خلاف این را

از من دیده است بیاید بگوید ــ و آن این است که هنوز شعری را که دو یا سه مرحله

نقد کارشناسی نشده باشد هیچ جا جرئت خواندنش را پیدا نمی‌کنم؛ یعنی

هیچ گاه نشده است که شعری بگویم و خودم احساس کنم که این شعر خیلی

خوب است و بعد آن را در جایی بخوانم، بلکه نخست به دو یا سه کارگاه نقد می‌روم

و نقد را از دوستانم گدایی می‌کنم و از آنها خواهش می‌کنم که خیلی محکم

شعر من را نقد کنند و ایرادات من را به من بگویند. اگر هم شعری ایراد داشته باشد،

سعی می‌کنم در شعر بعدی آن ایراد را نداشته باشم.

بسیاری از شاعران جوان نیز همین موضوع را مطرح می‌کنند و می‌گویند:

در شهر ما، افرادی به نقد شعر ما دست می‌زنند که ذره‌ای به شعر علم ندارند

و در این زمینه بی‌تجربه‌اند؛ این افراد با این تجربۀ کم، دربارۀ شعر ما نظری می‌دهند

که آبروی ما را در جمع می‌برد. من به این شاعران می‌گویم که از این نقدها نترسند

هرچند که غیرکارشناسانه باشد؛ زیرا خواه و ناخواه از بین آن صحبت‌ها می‌توان

به حداقل دو یا سۀ نکتۀ مفید دست یافت. شما گوهرشناس باشید؛ ایرادات

منطقی را که به شعرتان وارد هست بپذیرید و به آن عمل کنید، غیرمنطقی‌ها،

سلیقه‌ای‌ها و آنهایی را که از روی حب و بغض هست کنار بگذارید.

شاعر خودش صاحب تشخیص است و می‌تواند اینها را تشخیص دهد.

در شعر هیچ ملاک مشخصی وجود ندارد. من تا امروز فردی را خیلی قبول دارم،

استاد خودم می‌دانم، و از نقدش استفاده می‌کنم، اما ممکن است فردا فردی

را پیدا کنم که نقد موشکافانه‌تری داشته باشد. من شعر را اولین‌بار برای

خانواده‌ام می‌خوانم. در این میان شاید پسرم، که شاعر نیست و از

شعر هم چیزی نمی‌داند، به عنوان یک مخاطب عام نظری بدهد که بتوانم

از آن استفاده کنم.

خب، من و همسرم سال‌هاست که با هم همکاریم. ایشان سال‌هاست معلم است.

البته من شعرهای آیینی‌ام را نخست برای حضرت معصومه علیه السلام می‌خوانم و از ایشان

اجازه می‌گیرم. ما شاعران از مخاطبان عام هم می‌توانیم نکاتی را بیاموزیم.

دایرۀ نقد بسیار بزرگ است و اگر کسی جرئت رویارویی با آن را ندارد، بهتر است قلم را

زمین بگذارد و از این حوزه بیرون برود. من شعر جدیدی گفته بودم که دیشب برای تعدادی

از جوانان خواندم و بدون تعارف نظر یکی‌یکی‌شان را پرسیدم. خدا شاهد است

که بارها من اشکالات خودم را پیش یک جوان بیست‌ساله حل کرده‌ام؛ از این کار هم

هیچ ابا و ترسی هم ندارم. یک جوان بیست‌ساله، که کارشناس ادبیات فارسی است،

از امور فنی شعر بیشتر از من، که رشتۀ تحصیلی‌ام ادبیات نبوده است،

اطلاع دارد؛ بنابراین استفاده از دیدگاه‌های او به شعر من کمک می‌کند.

بعضی از شاعران در هنگام نقد شعرشان به سن و سال ناقد، جایگاه او،

مدرک و سطح تحصیلی‌اش نگاه می‌کنند و اگر از این نظر او را شایستۀ نقد ندانند

نه تنها نقدش را نمی‌پذیرند، بلکه به آن خورده نیز می‌گیرند. این در حالی است

که در نقد، دیدگاه است که اهمیت دارد. اگر نظر آن فرد خوب است، شما نباید

به سن و سال، سابقۀ شعری او و اینکه شاعر خوبی است یا نه توجهی داشته باشید.

این گردهمایی‌هایی که در آن شاعران جوان گرد هم جمع می‌شوند بسیار مفیدتر

از کنگره‌هایی است که در بعضی از شهرها برگزار می‌شود و این جوانان

دست خالی از آنها بازمی‌گردند. کلاس‌های آموزشی فشرده‌ای که در اینجا برپا

می‌شود بسیار مفید است و شاعران می‌توانند از آن استفاده کنند، اما مفیدتر از

آن جمع‌های کوچکی است که در گوشه و کنار اینجا می‌بینیم. در این جمع‌ها

دو، سه نفر کنار  هم نشسته‌اند و برای هم شعر می‌خوانند و هر کسی نظر

خودش را می‌دهد. در این جمع‌ها شاعران از شهرهای متفاوت در کنار هم قرار

می‌گیرند و با هم آشنا می‌شوند. در پی این آشنایی‌ها شاعران با فعالیت‌ها

و دردهای همدیگر آشنا می‌شوند. برای نمونه شاعری از طبس به شاعری اهل

تهران می‌گفت: در کل شهر ما دو یا سه شاعر بیشتر نیست. آرزوی همۀ ما

این است که روزی به تهران بیاییم تا در آنجا شنیده و دیده شویم. قدر جایگاه،

موقعیت، امکانات و استادان خوبی که داریم بدانیم. بدانیم که در روستاها یا

شهرهای دورافتاده و محروم، بسیاری هستند که استعدادهایشان چندین برابر ماست،

اما به دلیل اینکه امکانات ما را ندارند کسی آنها را نمی‌شناسد. برای همین

ویژگی‌هاست که این گردهمایی‌ها را دوست دارم. در این محافل است

که می‌توان به ارزش کار شاعران شهرها و روستاهای دورافتاده پی برد؛

شهرهایی که هیچ انجمن، استاد یا تشکلی ندارد. انسان وقتی که شعرهای

خوب این شاعران و اشرافشان را به شعر معاصر می‌بیند و متوجه می‌شود

که با وجود محرومیت و نداشتن امکانات، بیشتر شاعران معاصر را می‌شناسد

و از آنها محفوظات دارد، لذت می‌برد.

باید خدمت شما عرض کنم که من پیرمرد شده‌ام و حافظه‌ام ضعیف است.

از شعرهایی که برای حضرت معصومه گفته‌ام دو، سه بیت بیشتر یادم نیست.

پس یکی از شعرهایتان را که دربارۀ امیرالمؤمنین است بخوانید؛

یکی از شعرهایی را که برای امام حسن مجتبی علیه السلام گفته‌ام برایتان می‌خوانم:

سادات طباطبایی‌ها تنها ساداتی هستند که دو شرفه هستند.

آنها تنها ساداتی هستند که از نسل امام حسن مجتبی علیه السلام اند و به داشتن

چشمان بسیار زیبا مشهورند؛ مثل علامه طباطبایی. آنجا که گفتم:

«ای نگاهت به سبزی قرآن، منبع چشمه‌های المیزان، هرکه از چشمه تو عسل نوشید،

چشم‌هایش طباطبایی شد» در واقع به این نکته اشاره کردم.

شاید بیت‌ها را جابه‌جا خوانده باشم که به علت این قصور از شما عذر می‌خواهم.