عبادت در محضر و پیشگاه الهی به اندازه ای مهم است که خداوند در آیه 46 سوره مبارکه ذاریات می فرماید: «من جنّ و انس را نيافريدم، مگر براى آن كه مرا بندگى كنند»؛ از این رو در آموزه های روایی ما بشدت نسبت به آن توصیه شده است.
پيامبر خدا (ص) می فرمایند: «برترين مردم كسى است كه عاشق عبادت شود؛ پس، دست در گردن آن آويزد و از صميم دل دوستش بدارد و با پيكر خود با آن در آميزد و خويشتن را وقف آن گرداند؛ پس چنين شخصى را باكى نباشد كه دنيايش به سختى گذرد يا به آسانى.»
امیرمومنان علی (علیه السلام) فرموده اند: «هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، نيكويى عبادت را در دل او افكند.»
امام رضا (علیه السلام) ـدر بيان علت عبادت – فرمودند: «تا اين كه مردم ياد خدا را فراموش نكنند و آداب او را وا نگذارند و از اوامر و نواهى او غافل نشوند؛ زيرا درستى و قوام مردمان در اين است. اگر بدون تعبد، به حال خود رها مى شدند پس از مدتى دل هايشان سخت مى شد.»
امام صادق (علیه السلام) نیز درباره اهمیت و جایگاه عبادت می فرمایند: «خداى تبارك و تعالى فرموده است: اى بندگان راستين من! در دنيا از نعمت عبادت من برخوردار شويد؛ زيرا كه در آخرت به سبب آن متنعّم مى گرديد.»
امیرمومنان امام علی (علیه السلام) درباره حقیقت عبادت می فرمایند: «بندگى در پنج چيز است: اندرون از طعام تهى داشتن، قرآن خواندن، شب را به عبادت گذراندن و زارى كردن [به درگاه خداوند] هنگام صبح و گريستن از ترس خدا.»
منبع : قدس
بازدیدها: 210