دورویی و نفاق از صفات مذموم آدمی است که درهای شرور را به روی او باز می کند، از این رو، در آموزه های دینی بشدت از آن نهی می شود.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: «زبان مؤمن در پس دل اوست، هرگاه بخواهد سخن بگوید درباره آن مى اندیشد و سپس آن را مى گوید، اما زبان منافق جلوى دل اوست هرگاه قصد سخن کند آن را به زبان مى آورد و درباره آن نمى اندیشد.»
ایشان همچنین درباره نحوه شناسایی فرد منافق و دورو فرموده اند: «سه چیز است که در هر کس باشد منافق است اگر چه روزه دارد و نماز بخواند و حج و عمره کند و بگوید من مسلمانم، کسى که هنگام سخن گفتن دروغ بگوید و وقتى که وعده دهد تخلف نماید و چون امانت بگیرد، خیانت نماید.»
امیرمومنان علی (علیه السلام) نیز فرموده اند: «اگر با این شمشیرم بر بینى مؤمن بزنم که مرا دشمن بدارد با من دشمنى نمى کند و اگر همه دنیا را به منافق بدهم تا مرا دوست بدارد هیچگاه دوستم نخواهد داشت.»
امام رضا (علیه السلام) می فرمایند: «خداوند اجابت دعاى مؤمن را به شوق (شنیدن) دعایش به تأخیر مى اندازد و مى گوید: «صدایى است که دوست دارم آن را بشنوم» و در اجابت دعاى منافق عجله مى کند و مى گوید: «صدایى است که از شنیدنش بدم مى آید.»
از امیرمومنان علی (علیه السلام) است که: «زبان مؤمن، در پشت دل اوست و دل منافق، در پشت زبان او، زیرا مؤمن هر گاه بخواهد سخنى بگوید، ابتدا درباره آن مى اندیشد، اگر خوب بود اظهارش مى کند و اگر بد بود آن را پنهان مى دارد. اما منافق هر چه به زبانش آید مى گوید، بى آنکه بداند چه سخنى به سود او و چه سخنى به زیان اوست.»
امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: «هر که با مسلمانان به دورو و دو زبان برخورد کند، روز قیامت بیاید در حالى که براى او دو زبان از آتش باشد.»
مقصود کسانى هستند که براى جلب نفع دنیوى نزد هر کس مطابق تمایلات او سخن گویند و به اصطلاح معروف نان را به نرخ روز خورند، و این کار باعث حقیقتپوشىها و حقکشی هاى زیادى گردد و به قول علامه مجلسى (ره) و دیگران این عین نفاق است.
امام باقر (علیه السلام) فرمودند: «چه بد بنده ای است آن بنده اى که داراى دو رو و دو زبان است، در حضور برادرش او را ستایش کند (و یا در تمجید او از حد بگذراند) و در پشت سر او را بخورد (و از او بدگوئى کند) اگر دارا شود (و ثروتى به چنگ آورد) بر او رشک برد، و اگر گرفتار شود دست از یارى او بردارد.»
منبع : مشرق
بازدیدها: 305