پرهیز از غرور زدگی در نعمت ها

امام علی علیه السلام  در نامه 50 کتاب شریف نهج البلاغه به فرماندهان سپاه خود می فرماید: شايسته است كه والى اگر مالى به دستش افتاد يا به نعمتى مخصوص گرديد ، نسبت به افراد رعيتش دگرگون نشود . بلكه نعمتى كه خدا به او ارزانى مى دارد ، سبب فزونى نزديكى او به بندگان و توجه و مهربانيش به برادرانش گردد .

همچنین امام در مورد مسیولیت های نظامیان نسبت به جامعه می فرماید:بدانيد ، حقى كه شما بر عهده من داريد ، اين است كه چيزى را از شما مخفى ندارم ، جز اسرار جنگ را و كارى را بى  مشورت شما نكنم ، جز اجراى حكم خدا را . و حقى را كه از آن شماست از موعد خود به تأخير نيفكنم و تا به انجامش نرسانم از پاى ننشينم و حق شما را به تساوى دهم . چون چنين كردم ، بر خداست كه نعمت خود بر شما عنايت كند و بر شماست كه از من فرمان ببريد و اگر شما را فرا خواندم درنگ روا نداريد و در انجام دادن كارى ، كه صلاح شما را در آن مى  دانم ، قصور مورزيد و در راه حق خود را به سختيها افكنيد .

امام در این باره ادامه می دهد:اگر در آنچه می گويم خلاف روا داريد ، هيچكس در نزد من ، خوارتر و بى  ارج تر از آنكه سر بر تافته و به راه كج رفته است ، نخواهد بود . من او را سخت عقوبت خواهم كرد و او را از عقوبت من رهايى نيست . پس اين فرمان را از هر كه بر شما امير است بپذيريد و در آنچه خداوند كارهايتان را بدان به صلاح مى  آورد ، از ايشان فرمان بريد .