پرهیز از غرور زدگی در نعمت ها

امام علی علیه السلام  در نامه ۵۰ کتاب شریف نهج البلاغه به فرماندهان سپاه خود می فرماید: شایسته است که والى اگر مالى به دستش افتاد یا به نعمتى مخصوص گردید ، نسبت به افراد رعیتش دگرگون نشود . بلکه نعمتى که خدا به او ارزانى مى دارد ، سبب فزونى نزدیکى او به بندگان و توجه و مهربانیش به برادرانش گردد .

همچنین امام در مورد مسیولیت های نظامیان نسبت به جامعه می فرماید:بدانید ، حقى که شما بر عهده من دارید ، این است که چیزى را از شما مخفى ندارم ، جز اسرار جنگ را و کارى را بى  مشورت شما نکنم ، جز اجراى حکم خدا را . و حقى را که از آن شماست از موعد خود به تأخیر نیفکنم و تا به انجامش نرسانم از پاى ننشینم و حق شما را به تساوى دهم . چون چنین کردم ، بر خداست که نعمت خود بر شما عنایت کند و بر شماست که از من فرمان ببرید و اگر شما را فرا خواندم درنگ روا ندارید و در انجام دادن کارى ، که صلاح شما را در آن مى  دانم ، قصور مورزید و در راه حق خود را به سختیها افکنید .

امام در این باره ادامه می دهد:اگر در آنچه می گویم خلاف روا دارید ، هیچکس در نزد من ، خوارتر و بى  ارج تر از آنکه سر بر تافته و به راه کج رفته است ، نخواهد بود . من او را سخت عقوبت خواهم کرد و او را از عقوبت من رهایى نیست . پس این فرمان را از هر که بر شما امیر است بپذیرید و در آنچه خداوند کارهایتان را بدان به صلاح مى  آورد ، از ایشان فرمان برید .