پسرم می گفت تا اربعین زنده نیستم

وی ادامه داد: حتی وقتی سن کمتری داشت، به خاطر عشقی که به شهدا داشت، ما را با خود همراه می کرد تا به مناطق عملیاتی جنوب و کردستان و مخصوصا آن محل هایی که دو دایی اش در دفاع مقدس به شهادت رسیده بودند، برویم؛ به گونه ای که همواره ، برنامه ی دو سه روز مانده به نوروز ، برای ما مشخص بود و آن هم سفر راهیان نور بود که البته بیشتر با ماشین شخصی و به صورت خانوادگی می رفتیم.

وی با اشاره به این که شهید محمدرضا دهقان با شنیدن خبر شهدات شهدای مدافع حرم، به حال آن ها غبطه می خورد، ادامه داد: یکی از شهدای مدافع حرم، شهید رسول خلیلی است؛ محمدرضا عشق عجیبی به او پیدا کرده بود و می گفت من شبیه او هستم و عکس من را وقتی شهید شدم، در کنار او بزنید!

طوسی با بیان این که اوقات فراغت محمد رضا نیز در کنار شهدا و یا دوستان هیئتی اش می گذشت، ادامه داد: گاه وقتی از او می خواستم تا برای عوض شدن روحیه اش به بیرون برود، به بهشت زهرا یا کهف الشهدا یا هیئت امامزاده علی اکبر (علیه السلام) چیذر می رفت.

وی با بیان این که پسرش می دانست شهید می شود، اظهار داشت: گاهی بدون هیچ مقدمه ای از دانشگاه به تلفن همراه من پیامکی با این مضمون می داد که « حلالم کنید و دعا کنید که شهید بشوم»! این نوع دعا و آن هم در این سن و در حالی که بسیاری از هم سن و سال های او، دارای آرزوها و خواسته های دیگری هستند، برایم سبب تعجب بود. البته اکنون می فهمم که او با کارهایش و سخنانش مرا برای شهادتش آماده می کرد.

وی با اشاره به خاطره ای از فرزند شهیدش گفت: سال گذشته وقتی قرار شد برای پیاده روی اربعین برویم، چفیه اش را به من داد تا به حرم های مطهر، تبرک کنم. اما در نجف و در آن ازدحام و شلوغی، متوجه نشدم که چگونه این چفیه از دور گردن من افتاد و گم شد. لذا با او تماس گرفته و گفتم، چفیه دیگری تهیه کرده و آن را متبرک می کنم. او جواب داد، نمی خواهد؛ چرا که این قضیه نشان می دهد من حاجت روا می شوم!  به هر حال پس از برگشت از زیارت اربعین، با او شوخی می کردیم که مگر حاجتش چه بوده که فهمیده حاجت روا می شود. اما او ناگهان گفت: حاجت من، شهادت است. طبیعی بود که من به عنوان مادر و با توجه به مهر مادری به فرزند، دوست نداشتم چنین سخنانی را از او بشنوم؛ لذا گفتم من هرگز به تو اجازه نمی دهم که به عراق بروی. البته در آن زمان نمی دانستم که اعزام به سوریه وجود دارد، در حالی که او می دانست و حتی کارهای مقدماتی را هم انجام داده بود. به من گفت: مگر فقط در عراق جنگ است؟  و بعد ادامه داد: من تا اربعین سال آینده زنده نخوهم بود!

وی با اشاره به خاطره ای دیگر گفت: سال گذشته در عزاداری در هیئت چیذر، حالش بد شده بود؛ از من خواست که پیشش بروم؛ تا خودم را به آنجا رساندم، دوستان به وی رسیدگی کرده بودند و حالش بهتر شده بود ( به اصطلاح قند خونش پایین آمده و بی حال شده بود ). با توجه به شلوغی و تردد برادران در پایان هیئت، من صبر کردم تا شهید بیرون بیاید. وی من را با خودش داخل خیاط امامزاده برد و ناگهان رو به من کرد و به نقطه ای اشاره کرده و گفت: مرا اینجا دفن کنید!!! و دیگر چیزی نگفت.

مادر شهید دهقان امیری افزود: او دوره های فشرده ای را می گذراند و من هم فکر می کردم که همان دوره های معمولی بسیج است ، اما وی این دوره ها را برای آمادگی جهت دفاع از حرم می دید. لذا در حالی که من متوجه اصل قضیه نبودم ، او  به صورت جدی، خود را برای شهادت آماده می کرد.

خانم طوسی افزود: بعد از این که متوجه حضور او در سوریه و جدی بودن قضیه شدم، طبیعی بود که به عنوان مادر، دلم نا آرام باشد؛ اما وی از من سئوالی کرد که مرا آرام کرده و راه را بر من برای مخالفت با تصمیم او می بست. از من پرسید: اگر روزی حضرت زینب (س) به تو بگوید که حرم من و حریم شیعه نا امن بود و شما که پسر داشتی که می توانست، دفاع کند، چرا او را نفرستادی، چه جواب می دهی؟ دیدم واقعا جوابی ندارم. لذا از آن به بعد مخالفت نکردم و هر بار که او حتی برای دوره های اموزشی می رفت، او را به صورت کامل بدرقه می کردم و از زیر قرآن رد می کردم.

فارغ التحصیل مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره) ادامه داد: حتی قبل از رفتن، وسائل شخصی و مورد علاقه اش را از قبیل موتور و انگشترهایش را به دوستانش بخشید و وقتی مورد اعتراض خانواده قرار گرفت، جواب داد که دیگر به آن ها نیاز نخواهد داشت!

وی خطر نشان کرد: در ایام محرم در تماسی به من گفته بود: « اینجا امکان عزاداری و سینه زنی با صدای بلند نیست. اگر می شود، شال عزای مرا به هیئت چیذر ببرید» . منظورش همان شالی بود که حدود هشت سال تمام در مراسم های عزاداری همراهش بود. وقتی شهید شد، همان شال را که حاوی قطرات اشک او در عزای اهل بیت (علیه السلام) بود، بر  پیشانی و جسمی که نشان از دفاع او از حریم اهل بیت (علیه السلام) را در برداشت، پیچیدیم و او را به خاک سپردیم.

وی ادامه داد: وقتی قرار بود برای پیاده روی اربعین امسال، برنامه ریزی کنیم، به ما گفته بود « شما از این طرف بروید کربلا، من از آن طرف می آیم » . او راست می گفت و سه هفته مانده به اربعین، کربلایی شد.

مادر شهید مدافع حرم خاطر نشان کرد: شهادت او یک امر اتفاقی نبود، بلکه با توجه به عزم او برای شهادت و سخنانی که بارها و بارها زده بود، انتظار شهادتش را می کشیدیم. الآن هم از خداوند می خواهم که این قربانی را از ما بپذیرد.

این مادر شهید اظهار داشت: من معتقدم پسرم را در شب اول ماه صفر، برای سلامتی و رفع بلا از قلب مبارک حضرت صاحب الامر (عج) به عنوان صدقه، بخشیده ام؛ چرا که به فرموده حضرت آیت الله بهجت (ره) گاهی لازم است برای رفع بلاهای بزرگ، صدقات بزرگ داد و در این دوره و زمانه، بلاهای عظیمی دور و بر امام زمان (عج) را گرفته است.

لازم به ذکر است شهید محمد رضا دهقان امیری ۲۶/۱/۷۴ در تهران به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی خود را در منطقه ۹ آموزش و پرورش تهران و راهنمایی را در منطقه ۱۰ تهران  گذرانید و سپس در دبیرستان امام صادق (علیه السلام) در رشته معارف مشغول به تحصیل شد. وی سپس در رشته حقوق دانشگاه شهید مطهری قبول شد. بعد از دو سال تحصیل و در شروع سال سوم دانشگاه، انتخاب واحد کرد، اما در کلاش شرکت نکرد و مدام می گفت که کار واجب دارد، لذا به جای شرکت در کلاس، به سوریه رفت تا درس ایمان و اعتقادش را پس بدهد و بعد از حضوری قریب به ۴۰ روز حضور مستمر در آن جا، در حالی که ۲۰ بهار از عمرش گذشته بود، به درجه رفیع شهادت نائل آمد.