ﻣﻮﺍﺿﻌﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎ، ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻏﻴﺒﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺿﻊ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎ، ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻏﻴﺒﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
1. ﺍﻭﻝ: ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﻛﺲ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮ ﻋﻴﺐ ﺷﺨﺼﻰ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻌﻀﻰ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ: [جایز است که] ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻛﺲ ﺁﻥ ﻋﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﻰ ﺫﻛﺮ ﻛﻨﻨﺪ.
2. ﺩﻭﻡ: ﻏﻴﺒﺖ ﺟﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺼﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ: ﻓﻠﺎﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ، ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﻓﻠﺎﻥ ﺩﻩ، ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﻓﻠﺎﻥ، ﻓﻠﺎﻥ ﻋﻴﺐ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
3. ﺳﻮﻡ: ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﻌﺼﻴﺘﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ: ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ ﺫﻛﺮ ﺁﻥ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ.
4. ﭼﻬﺎﺭﻡ: ﺫﻛﺮ ﻋﻴﺒﻰ ﺍﺯ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻴﺐ ﺷﺮﻋﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻳﺎ ﻋﻴﺐ ﺷﺮﻋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺠﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
ﻭ ﺣﻖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ: ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻴﺰ ﻏﻴﺒﺖ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ.
منبع: معراج السعاده
بازدیدها: 47