کتاب « ما را به کجا می برند؟» (نگاهی نو به تلویزیون از منظر شهید آوینی)

**

نحوه ی رو به رویی ما با جهان غرب از همان آغاز به صورتی وارونه طرح شده است و ما هرگز، حتی برای لحظه ای، دچار این تردید نشده ایم که اگر موجبات این ابزار، ما را از حقیقتی که در جست و جوی آن هستیم بازدارند، چه باید بکنیم. هم اکنون نیز کسانی که به برنامه های تلویزیون اعتراض می کنند و به حق سخن از عدم تجانس برنامه های تلویزیون با اهداف انقلاب اسلامی می گویند، هرگز مساله را بدین صورت بررسی نمی کنند که شاید این عدم تجانس به ذات تلویزیون باز می گردد، نه فقط به برنامه سازان و برنامه ریزان. تصور ما از تلویزیون و سایر محصولات تکنولوژیک غرب، تصور ظرفی است که هر مظروفی را می پذیرد، حال آن که حتی اگر تلویزیون را ابزاری بدون هویت فرهنگی خاص بدانیم، باز هم این ابزار، موجبات و اقتضائاتی دارد که اگرچه اراده و استقلال ما را به طور مطلق نفی نمی کند، اما آن را محدود و مشروط می دارد.

در هنگام تماشای تصاویر، آنچه بیننده را به خود می کشد، “توهم واقعیت” است نه “تخیل”.  تصویر اصلا امکان تخیل را از بیننده سلب می کند و او را در صورت ثابت و واحدی از تحقق شی ء متوقف می سازد

**

“تلویزیون، سینما، كانون‌ها و مراكز فرهنگی و تربیتی در ایران امروز متعلق به دنیایی متفاوت از یك‌دیگر هستند؛ در حالی كه باید طرح و برنامه واحدی بر آنها حاكمیت داشته باشد. اصل جذابیت در تولید برنامه‌های تلویزیونی ایجاب می‌كند كه پیش از هر چیز برنامه‌ها مستقیما به مسائل مردم توجه یابند و از سوی دیگر، قالب‌هایی جذاب برای عرضه مسائل بیابند. در سینما نیز، اگر سینماگران بخواهند خطاب خویش را همچون انبیای الهی بر فطرت الهی انسان معطوف كنند، چاره‌ای جز این ندارند كه «كیفیت تاثیرگذاری عناصر بیانی سینما» را خوب بشناسند. نگارنده در این كتاب، نخست گزیده‌ای از بیانات امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری را درباره تلویزیون به رشته تحریر درآورده و سپس حرف‌ها و دغدغه‌های سید شهیدان اهل قلم، «سید مرتضی آوینی» را درباره مبحث تلویزیون و سینما به مخاطب عرضه كرده است.”