در سوگ سرخ یاران | در رثای شهیدان رجایی و باهنر

در سوگ سرخ یاران – در رثای شهیدان رجایی و باهنر

     روزهای نخستین شهریورماه، یادآور خاطرۀ تلخ انفجار دفتر نخست وزیری در سال 1360 و شهادت دو تن از یاران صدیق انقلاب شهیدان رجایی و باهنر است. این حرکت منافقان کوردل که توسط مهرۀ نفوذی یعنی کشمیری صورت گرفت اگرچه امام راحل و یاران دلسوز انقلاب را در غم سنگینی فرو برد لکن خون پاک این شهیدان، درخت انقلاب را آبیاری کرده و سبب ثبات قدم کسانی است که در مسیر پرفراز و نشیب این نهضت قرار دارند. همچون مولایمان سیدالشهداء علیه السّلام و یاران باوفای او که شهادتشان در راستای تحقّق شعار هیهات منّا الذّله بوده است.

     بدین مناسبت سروده ای از شاعر نام آشنا مرحوم سید حسن حسینی تقدیم می گردد. لازم می دانم از باب تکریم شخصیت این شاعر ارزشی، فرازی از پیام رهبر معظّم انقلاب که به مناسبت درگذشت او صادر شده بود در اینجا بیاورم. «این انسان فرزانه و آزاداندیش و این مؤمن پارسا و با فضیلت، یکی از نمونه های برجسته ی امروز و یکی از امیدهای آینده بود. در شعر و ادب و نیز در پژوهش و تأمّلات محقّقانه، خرد و ذوق و ابتکار، شاخصه ی کار او بود. مشاهده ی فرآورده های ذهن خلّاق او همواره برای اینجانب اعجاب آور و تحسین انگیز بود. درگذشت او خسارت بزرگی برای اصحاب هنر و ادب است.»

در سوگ سرخ یاران

ز سوگ سرخ یاران بار دگر شررها

بر جمع همسرایان، بر خیل همسفرها

 

از وادی سپیده پیکی زره رسیده

کز هجرت شقایق باز شود خبرها

 

غوغای مادران است دشنام بر پلیدان

چاووش این شهیدان، غمناله ی پدرها

 

بارد دوباره نم نم از ابر سوگ و ماتم

باران بی قراری بر سینه ها و سرها

 

باور نمی کند دل دزدیده خصم قاتل

با پنجه ی شقاوت، از باغ حق، ثمرها

 

گویید خصم دون را، زنجیری جنون را

ماییم در مسافت آماده ی خطرها

 

ما از عشیره ی خون، رویین تنان عشقیم

شمشیرمان شهادت، ایثارمان سپرها

 

آیین پرگشودن، کِی می توان زدودن

سوزند گر ز مرغان زین گونه بال و پرها

 

هرگز نمی تواند این باغ را بسوزد

توفان آتش افروز، با یاری تبرها

 

خفاش گر بریزد خون ستاره غم نیست

باشد شبان تیره آبستن سحرها

 

این امّت دلاور زین پس بسان کوثر

زاید بسی «رجایی»، بسیار «باهنر»ها

برگرفته از خبرگزاری دفاع مقدس

پایگاه اطّلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام