دهه محرم بخش پنجم| سخنرانی مکتوب حجت الاسلام مسعود عالی

دهه محرم بخش پنجم| سخنرانی مکتوب حجت الاسلام مسعود عالی

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام حسب روال سال های گذشته با تولید منبر های مکتوب از سخنرانان برجسته کشور علاوه بر نشر محتوای غنی برای علاقه مندان و همراهان همیشگی سایت هیات، محتوای متناسب و قابل ارائه ویژه سخنرانی و خطبا را تهیه دیده است.

در این مجموعه سخنان حجت الاسلام والمسلمین مسعود عالی به صورت مکتوب و مدون در دسترس قرار گرفته است، در ادامه بخش پنجم این مجموعه سخنرانی با عنوان دهه محرم در اختیار شما همراهان همیشگی سایت هیات قرار گرفته است.

بسم الله الرحمن الرحیم

کرونا و هیئات مذهبی

من اجازه می خواهم قبل از صحبت یکی دوتا شبهه ای که در مورد کرونا و هیئات مذهبی و حرمهای اهل بیت مطرح کرده اند را جواب دهم، چون به نظر خودم ضرورت دارد که مؤمنین در مورد این شبهات بتوانند پاسخگو باشند.

بیان شبهات

1-دار الشفا بودن حرم معصومین علیهم السلام

گاهی مواقع شبهه می کنند که مگر حرمهای معصومین به خصوص حرم سیدالشهداء علیه السلام دار الشفاء نیست؟ یا هیئات که خیمه ی امام حسین علیه السلام هست که به گونه ای جلوه ای از حرم سیدالشهداء علیه السلام هست مگر دارالشفاء نیست؟ اینجا چه نیازی به رعایت هست؟ اینجا همه می آیند شفا بگیرند، اینجا مریضی در کار نیست. در حرم سیدالشهداء علیه السلام یا حرم ائمه یا در هیئاتشان که به گونه ای جلوه ای از حرم آنها هست پس مریضی در آن نیست، چرا باید رعایت کنیم؟

2-چرا قدیم برای زیارت دست می دادند و ما حرم را بستیم؟

شبهه ی دیگری که می کنند این است که ما مگر در گذشته مان، شیعیان در زمان بنی العباس دست و پا نمی دادند برای زیارت امام حسین علیه السلام؟ زیارت امام حسین همیشه با خطر همراه بوده است، ما چرا بترسیم؟ آنها دست می دادند، پا می دادند، جان می دادند برای زیارت، برای ارتباطشان با سیدالشهداء علیه السلام، ما چرا باید عقب نشینی کنیم، چرا بترسیم از جان خودمان، به این شکل مجالس را احیانا محدودتر کنیم؟ چرا ما باید اینطور باشیم؟

پاسخ به شبهات

اینها شبهاتی هست که مطرح هست و واقعا هم به صورت جدی مطرح هست. حالا یا کسانی که مطرح می کنند کسانی هستند که مطلب را درست نمی دانند و غرض ندارند، یا پشت پرده کسانی هستند که غرض و مرضی دارند.

حالا جدای از آنکه مراجع تقلید که دین را بهتر از همه می شناسند، اینطور نیست که یک مرجع تقلیدی و در رأس آنها رهبر بزرگوارمان دیگران دلسوزتر باشند نسبت به دین از این کسانی که تمام عمرشان در دین و فهم دین گذشته است. حالا گذشته از این مسأله من یک جوابی را خدمت شما عرض می کنم.

عالم با اسباب اداره می شود

1-اسباب مادی

همه ما می دانیم که خداوند متعال با دو دسته اسباب در این عالم کار می کند. هم با اسباب مادی کارهای بندگانش را اداره می کند هم با اسباب معنوی. هم با اسباب مادی کارها پیش می رود، فرض کنید اگر شما رزق می خواهید اینطور نیست که در خانه بنشینید و از آسمان برای شما رزق بیاید، بلکه باید دنبال کار و کاسبی و تلاش و اینها بروید تا رزق به دست بیاورید. اگر می خواهید دنبال علم باشید اینطور نیست که در خانه بنشینید و علم در سینه شما بریزد، بلکه باید کار کنید، تلاش کنید مدرسه ای هست، حوزه ای هست، دانشگاهی هست، کتابی هست، استادی هست باید بروید تا بتوانید کسب علم کنید. اگر انسان بیماری دارد و دنبال درمان و شفایش می گردد، دکتری هست، دوایی هست، بیمارستانی هست، اینها اسبابش هست. اینها اسباب مادی ای هست که در عالم دنیا در اختیار ما هست که شما اگر بخواهید به یک چیزی برسید از این اسباب باید استفاده کنید، خدا مستقیم نمی دهد، بلکه از طریق این اسباب می دهد. بنای خدا و سنت خدا این است و این سنت هم تغییر ناپذیر است. نه فقط برای ما که برای انبیاء هم همینطور بوده است. در روایت هست که ان نبیا من الانبیاء مرض، یکی از انبیای الهی مریض شد. به خدای متعال عرض کرد خدایا! من توکل به خودت می کنم لا اتداوای حتی یکون الذی امرضنی هو الذی یشفینی تا خود تو که مریضی را دادی خودت شفا را به من بدهی. خداوند متعال فرمود اگر تا ابد بنشینی شفایت نمی دهم، مگر اینکه بروی سراغ آن گیاه دارویی و از همان طریق خودت را مداوا کنی. من اسبابش را حکیمانه در این دنیا گذاشتم. پروردگار عالم می گوید من حکیمانه این اسباب را گذاشتم، این اسباب هم مال من است. خیال نکنید این اسباب مادی از خداوند متعال جدا است و فقط مسائل معنوی مربوط به خدا است. به پیغمبرش هم می گوید تا وقتی خودت را از طریق اسباب مداوا نکنی شفا سراغت نمی آید. پس این اسباب مادی یک دسته از اسباب هستند.

2-اسباب معنوی

یک دسته از اسباب هم اسباب معنوی هستند مثل دعا، توسل، زیارت کردن، نماز خواندن برای حاجت. اینها اسباب معنوی ای هستند که تأثیرگذار هستند. این دو دسته اسباب هیچکدام جای دیگری را نمی گیرد. نه اسباب مادی جای معنوی را می گیرد که ما بگوییم خب چه نیازی به دعا؟ اگر قرار است شفا را با دکتر و دوا و اینها بگیریم چه نیازی هست که از خدا بخواهیم شفا بدهد؟! خب می رویم دنبال دکتر و دوا. اگر علم قرار است با استاد و دانشگاه و مدرسه و حوزه و درس خواندن به دست بیاید چه نیازی هست که ما از خداوند بخواهیم که به ما علم بده، و توسل کنیم؟! خب می رویم خودمان به دست می آوریم. اگر رزق و روزی را خدا فقط از اسباب مادی قرار است بدهد، چه نیازی به دعا هست که روزی ما را برسان؟!

جواب این است که نخیر، حتی شما دنبال اسباب مادی هم اگر بروید نیاز به دعا دارید! اسباب مادی جای اسباب معنوی را نمی گیرند، چون این اسباب برای اینکه اثر بگذارند، اسباب مادی برای اینکه اثر بگذارند مشیت خدا نیاز است. عرض کردم این اسباب که از خدا قطع نیست، خدا باید بخواهد تا این سبب، سبب باشد. تا خدا نخواهد آتش نمی سوزاند، کما اینکه حضرت ابراهیم را نسوزاند. بنابراین دعا لازم است.

به علاوه اینکه اسباب مادی گاهی مواقع دیگر جواب نمی دهد. اسباب مادی که احیانا محصول علم بشر هست یک جاهایی محدودیت دارد، دیگر دکتر و دوا و اینها جواب نمی دهد. در یک مریضی دیگر نمی تواند آن مریضی را مداوا کند، پس اسباب معنوی که آنها دیگر محدودیت ندارد آن سر جای خودش هست. اسباب مادی جای اسباب معنوی را نمی گیرد، اسباب معنوی هم جای اسباب مادی را نمی گیرد. کسی گمان نکند که من با دعا و توسل و زیارت و نماز همین کافی است و روزیم می آید. در روایت هست جایی که اسباب در اختیار شما هست اگر کسی فقط بخواهد با دعا، رزق گیر بیاورد، علم گیر بیاورد، شفا بگیرد، خدا نمی دهد و مستجاب نمی کند. یکی از جاهایی که دعا مستجاب نمی شود جایی است که اسبابش فراهم است و خودت دنبالش نرفتی. این در روایات ما هست. جایی که خدا اسبابی را گذاشته و خودت دنبالش نمی روی. از خدا می خواهی خدا علم بدهد، رزق بدهد، شفا بدهد، خدا می گوید نمی دهم، باید دنبالش بروی.

رابطه ی اسباب مادی و معنوی

پس ببینید اسباب معنوی جای اسباب مادی را نمی گیرد و اسباب مادی هم جای اسباب معنوی را نمی گیرد. شما در سوره ی هود وقتی حضرت هود که پیغمبر الهی بود ببینید به قومش چه گفت. یا قوم استغفروا ربکم ثم توبوا الیه؛ استغفار کنید و به خدا برگردید، یرسل السماء علیکم مدرارا؛ آسمان بر شما می بارد و درهای رحمت به روی شما باز می شود و یزدکم قوة الی قوتکم؛ یک نیرویی بر نیروهایتان اضافه می شود. یعنی شما وقتی دعا کنید، توسل کنید، استغفار کنید یک نیروی معنوی روی نیروی مادی اضافه می شود. دو جور اسباب دارید از هر دو اسباب استفاده کنید

سنت لایتغیر الهی

این به عنوان یک سنت الهی در ذهن مبارکتان باشد. این لا یتغیر هست، سنت الهی این است که با این اسباب مادی و معنوی در این عالم کار می کند، هیچکدام هم جای دیگری را نمی گیرد، هر دو هم نیاز و ضرورت است حتی برای انبیاء. انبیای الهی هم اینطور نیست که مثلا مریض شوند و یک نگاه کنند و شفا پیدا کنند؛ نخیر، باید دکتر بیاورند. امیرالمؤمنین علیه السلام وقتی ضربت خورده بودند یک طبیب یهودی برایشان آورده بودند و از همان طریق دکتر و دوا مداوا می کردند. کی آورد؟ امام حسن و امام حسین و بچه هایش آوردند. امیرالمؤمنین هم رد نکردند که مثلا برای چه آوردید؟ من مستقیم از خدا می گیرم. نخیر، از اسباب بهره مند می شدند. انبیاء و اولیاء هم همینطور. این به عنوان یک سنت لا یتغیر الهی در ذهن مبارکتان باشد. خب حالا ببینید آن شبهه ای که خدمت شما عرض کردم خیلی راحت جواب داده می شود.

جواب شبهه ی دار الشفا بودن هیئت

بعضی می گویند مگر هیئت دار الشفاء نیست؟ مگر حرم اهل بیت دارالشفاء نیست؟ خب دیگر چه نیازی هست به رعایت. یعنی آنجا دیگر کسی نمی گیرد و مریض نمی شود!! جواب این است که هیچ کجا این اسباب تعطیل نمی شود. آنجا اسباب معنوی هست در حرم و هیئت و اینها توسل هست یعنی اسباب معنوی، ولی قرار نشد اسباب معنوی اسباب مادی را کنار بزند، اسباب مادی مثل رعایت کردن، ماسک زدن، فاصله داشتن برای حفظ صحت و سلامتی بدن لازم است، اسباب معنوی قرار نشد اینها را کنار بزند. در حرم و هیئت زیارت و دعا و توسل هست که اسباب معنوی هستند و کاملا هم درست هستند اما جای اسباب مادی را نمی گیرد. این مغالطه ای که بعضی در این شبهه می کنند، همین است که می گویند اینها دارالشفاء است و هیچی دیگر نمی خواهد. این غلط است.

و من همینجا بد نیست به عنوان مثال بگویم اگر رعایت نکنیم حتی در حرم معصوم بلا سر ما می آید. اگر رعایت نکنیم حتی در هیئت بلا سرمان می آید یعنی اگر از اسباب مادی استفاده نکنیم. مگر در کشور خودمان در مسجد ارک نبود؟ هیئت بود و آتش سوزی که چند سال قبل اتفاق افتاد شاید بیش از هفتاد نفر سوختند و از دنیا رفتند. هیئت بود ولی یک جاهایی چیزهایی که باید مراعات می کردند، نکردند. در حرم مگر در حرم امام رضا علیه السلام چند سال قبل بمب نگذاشتند که منفجر شد؟ خب مگر دارالشفاء نیست؟ یک چیزهایی که باید رعایت و مراقبت می کردیم، افراد را می گشتیم، این کارها را نکردیم و این اتفاق افتاد. ببینید می خواهم عرض کنم این مغالطه است که شکی در دارالشفاء بودن این طور جاها نیست اما خود خدا می گوید من اگر چیزی به تو بدهم علاوه بر دعا باید اسباب مادی را هم رعایت کنی، آن هم آن مقداری که در اختیارت هست.

جواب شبهه دست دادن در راه زیارت

شبهه دوم که مطرح می کنند که آن هم یک مغالطه است می گویند در زمان بنی عباس مگر شیعیان دست و پایشان برای زیارت امام حسین قطع نمی شد؟ به خصوص زمان متوکل اگر کسی می خواست زیارت برود اصلا نمی شد یا زمانهای دیگر که برای زیارت با خطر جانی همراه بود ولی شیعیان می رفتند. آن وقت می گویند پس هیچ اشکالی ندارد برای امام حسین اگرچه خطر جانی باشد اصلا آدم باید برود. نباید ممنوع کنند، نباید جلویش را ببندند.

جواب این است که این هم یک مغالطه دارد. آن زمان که شیعیان همه ی خطرات را به جان می خریدند اگرچه دست و پا و جان هم می دادند، به خاطر این بود که دشمنان اسلام با اصل دستگاه امام حسین مخالف بودند و می خواستند اصل دستگاه تعطیل شود لذا شیعیان با چنگ و دندان نگه می داشتند، اما در این زمان کی می خواهد اصل هیئات و دستگاه سیدالشهداء تعطیل شود؟ می گویند هیئات باشد ولی با فاصله باشد با رعایت باشد. پس این مغالطه است که این زمان خودمان را با آن زمان مقایسه می کنیم. آن زمان زمانی بود که اصل دستگاه دین و دستگاه سیدالشهداء را می خواستند از ریشه بزنند، شیعیان جانشان را هم می دادند دست که هیچ. اما در این زمان که اینطور نیست که بخواهند اصل دستگاه امام حسین را بزنند لذا در این زمان دیگر جان باید حفظ شود، حفظ جان واجب هست. و رعایت مسائل هم بشود.

علاوه بر همه ی این حرفها برادران بزرگوار خواهران بزرگوار به هر حال تلفات در کشور ما بالا رفته است انصافا شما ببینید پانصد و خرده ای نفر خیلی دردناک است، آن وقت اینها فقط کسانی هستند که از دنیا رفته اند، خانواده هایی هستند که الان مبتلا و دردمند در آنها هست، و چقدر زیاد است. در این جلساتتان دعا کنید برای اینطور خانواده ها و افرادی که مبتلا شده اند و اینکه این بلیه دفع شود

مواسات با یکدیگر

یک چیز دیگر که عرض کنم این است که این زمان، زمان رحم کردن به همدیگر هست. همه ی زمانها هست ولی به خصوص در این زمان که بعضی از جهت اقتصادی به شدت در مشکل هستند و صورتشان را با سیلی سرخ نگه می دارند، آبرومند هستند و نمی توانند به دیگران بگویند که وضع ما چطور است. در این زمان بگردیم احیانا اگر کسانی هستند دور و برمان. به خدا قسم اگر ما رحم کنیم در روایات ما متعدد آمده است که ارحموا تُرحموا رحم کنید تا به شما رحم کنند، در نقلی هست که در زمان یکی از انبیای بنی اسراییل در یک منطقه ای قرار بود عذاب نازل شود، که این عذاب هم به صورت قحطی و خشکسالی و اینطور چیزها بود که دیگر مردم به یک عنوان رزقشان قطع شود. علاوه بر آن بیماری واگیردار هم شیوع پیدا کرده بود مثل این زمان، یعنی انواع و اقسام بلاها. به محض اینکه این اتفاق افتاد، مردم آن منطقه پنجره خانه هایشان را به همدیگر باز کردند، چون نمی توانستند بیرون بروند اما منفذ گذاشتند یک دریچه هایی گذاشتند که به هم راه داشته باشند و به همدیگر کمک کردند. به پیغمبری که مال این قوم بود خطاب رسید که عذاب از این قوم برداشته شد و گشایش خواهد آمد چون مردم به هم رحم کردند، من که ارحم الراحمین هستم اولی به عفو و رحمت هستم. این کار را بکنیم تا پروردگار عالم رحمت و عنایتش را بر ما بیشتر کند

خدا را قسم می دهیم به حق سیدالشهداء که این ایام ایام نزول برکات به واسطه ی او و مجالس او هست این بلیه را از همه ی مؤمنین و همه ی مظلومین عالم برطرف بگرداند.

پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام